راههای درمان رذایل اخلاقی تکبر
تکبر، منازعه با کبریا و جبروت الهی است. بزرگی تنها سزاوار خداست و هرکه بخواهد جامۀ کبریایی و خودبزرگ بینی و فرعونیت بر تَن کند، ذلیل می‌شود. پایه گذار تکبر، ابلیس بود که حاضر نشد به فرمان خدا بر آدم سجده کند و منفور ابدی شد.
این رذیله، گاهی به خاطر مال و ثروت پیش می‌آید، یا جاه و مقام، یا علم و فضل، یا خدَم و حشم، یا خانواده و دودمان. به هرحال، مرضی است زشت که باید درمانش کرد و به زیور «تواضع» آراسته شد.
برای درمان تکبر، باید ریشه‌های آن را شناخت و جداجدا به مداوا پرداخت. تکبرِ برخی به سبب ذلت درونی و حقارت نفس است؛ امام صادق(علیه السلام) فرمودند: «ما مِنْ اَحَدٍ تَکَبرَ او تَجَبرَ اِلا لِذِلةٍ وَجَدها فی نَفْسِِهِ» ( هیچ کس تکبر نمی‌ورزد یا خودبزرگ بینی نمی‌کند؛ مگر به سبب ذلتی که در درون خویش می‌یابد.) (اصول کافی، ج2، ص295)
پس جبران و درمان آن، رسیدن به غنای روحی و اعتلای شخصیتی است که در سایۀ عمل، فضل، ایمان و معرفت به دست می‌آید.
توجه به اینکه متکبران نه نزد مردم جایی دارند، نه نزد خدا، بیدارگر است.
توجه به اینکه همۀ صاحبان مال، مقام، مِکنت، ثروت، ریاست، جمال، خاندان و حَسب و نَسب، مُرده اند و به زیر خاک رفته‌اند، تکبر را می‌زداید.
یاد اینکه انسان به فرمودۀ امام علی(علیه السلام) در آغاز، نطفه‌ای بوده و در پایان هم جیفه‌ای خواهد بود، پس چه جای تکبر؟ هشداردهنده است.
تمرین عملی برای پرهیز از نشستن در صدر مجلس، توقع سلام و احترام نداشتن از دیگران، پیشقدم شدن در سلام، همنشینی با ضعفا و محرومان، رفت وآمد با فقرا و طبقات مستضعف، عبادت و بندگی و سجده‌های طولانی، دیگری را در مجالس و مهمانی ها و ورود و خروج به محفل برخود مقدم داشتن، تأکید بر گفتن فراوانِ «نمیدانم» وقتی سؤالی می‌کنند و نمی‌داند و…
#حدیث_روز
راههای درمان رذیله اخلاقی تکبر چیست؟
