قطب راوندى در کتاب «خرائج» روایت نموده:
هنگامى که امام حسین علیه السلام متولّد شد، خداوند متعال به جبرئیل دستورداد که با گروهى از فرشتگان بر زمین فرود آمده و ولادت او را از طرف حضرت حق به حضرت محمّد صلى الله علیه وآله وسلم تبریک و تهنیت گویند.
جبرئیل با گروهى از فرشتگان بر زمین فرود آمدند، در این بین به جزیره اى برخوردند، در آن جزیره فرشته اى بنام «فطرس» بود، خداوند متعال او را براى انجام کارى مأمور کرده بود؛ ولى او در مأموریتش کوتاهى کرده و بدین وسیله، بالش شکسته بود و او را در آن جزیره انداخته بودند. او در آنجا مدّت هفتصد سال به عبادت خدا مشغول بود.
وقتى «فطرس» جبرئیل را دید گفت: کجا مى روید؟
گفت: به حضور محمّد صلى الله علیه وآله وسلم.

گفت: أحملنی معک لعلّه یدعو لی؛
مرا هم با خود ببر شاید آن حضرت براى من دعا کند.
جبرئیل پذیرفت، او نیز به همراه جبرئیل به حضور پیامبر خداصلى الله علیه وآله وسلم شتافتند، وقتى شرفیاب حضور حضرتش شدند، جبرئیل جریان «فطرس» را به پیامبر خداصلى الله علیه وآله وسلم رساند.

پیامبر خدا صلى الله علیه وآله وسلم فرمود:
قل له: یتمسّح بهذا المولود جناحه.

به او بگو: بالش را به گهواره آن مولود بمالد.
فطرس بال خود را به گهواره امام حسین علیه السلام مالید و خداوند مهربان فورى بالَش را به او برگردانید، آن گاه فطرس به همراه جبرئیل به سوى آسمان پرواز کرد، او در میان فرشتگان، آزاد شده امام حسین علیه السلام نامیده شد.



? الخرائج،ج1،ص252، ح6
?بحار الأنوار،ج44،ص182،ح7
#حدیث_روز