اندکی تفکر لازم است.
اندکی تفکر لازم است.
*همه ما آرزو داریم ای کاش در کربلا بودیم و امام حسین علیه السلام را یاری می کردیم،
*در غم و اندوه شهادت امام حسین علیه السلام به سر و سینه می زنیم.
*مردم کوفه را نکوهش می کنیم که چرا امامشان را تنها گذاشتند.
در حالی که:
امام زمان ما 1180 سال است که تنها و غریب، آواره بیابانها هستند؟
برایش چه کرده ایم؟
امام زمان خودمان نیز اکنون در کربلای کره زمین ندای “هل من ناصر ینصرنی” سر می دهند:
آیا کسی هست مرا یاری کند؟و بارها و بارها پیغام داده اند: “واکثروا الدعا بتعجیل الفرج”
“برای فرج من دعا کنید.”
ولی ما همچنان سرگرم زندگی خویش و خدای نکرده، غرق در “گناه” هستیم.
آیا مردمان آینده نیز ما را بخاطر اینهمه “غفلت” از امام مان نکوهش نخواهند کرد؟
