” علّتِ صحیحِ بچه داری” و نگاه دینی در زمینۀ رفتار با همسر خیلی عمیق و زیباست.
مثلاً خانمی که “طبقِ امرِ خدا” زندگی میکند، به بچه های خودش محبّت میکند، به این دلیل که این بچه ها، فرزندِ شوهرِش هستند….
میگوید من عاشقِ آقایم هستم. برای همین به عشقِ شوهرم، بچه هایم را بزرگ میکنم….
امّا طبقِ تربیت غیر دینی، خانمی که با شوهرش دعوا میکند بچه ی خودش را در بغل میگیرد و نوازش میکند و همیشه به بچه اش محبّت میکند و میگوید من که از این مرد نا امیدم. دیگر امیدم به بچه هایم هست!
میگوید فقط به خاطرِ بچه هایم هست که دارم تحمل میکنم!
واقعاً بین مادرِ اوّل و مادرِ دوّم خیلی فرق هست…
مادری که فرزندش را به خاطر عشق به شوهرش بزرگ میکند، بچه های فوق العاده مستعد و بزرگی تربیت میکند.
اگه یک روزی بچۀ این خانم، جهان را هم گرفت نباید تعجب کرد.
چون کوهی از انرژی زیبا به این بچه تزریق شده است.
مادری که فرزندِ خودش را در آغوش میگیرد و به خاطر عشق به شوهرش نوازشش میکند، در هر لحظه می خواهد که فرزندش را غرق در نور و زیبایی کند…
️ پدری که برای زن و بچۀ خودش هزینه میکند، مثلاً غذایی که می آورد به خانه، در واقع می خواهد “تمرینِ روزی رسانی و رازقیّت” کند.
اگر یک پدر، غذایی که می آورد خانه به این عشق بیاورد که خانمش را راضی کند، در نهایت موجبِ تربیتِ عالی بچه هایش خواهد شد.
️ وقتی این موادِ غذایی به خانه آمد و مادر هم برای بچه هاش غذا درست کرد،
مسلماً روحیۀ این بچه ها با بچه ای که پدر و مادرش هر روز با هم دعوا دارند، زمین تا آسمان فرق خواهد کرد.
این روزی و این نان وقتی می آید به خانه در تربیتِ بچه ها معجزه میکند….
زن و مرد درون خانه باید “به عشقِ هم” زندگی کنند.
این زندگی عاشقانه بهترین زمینه برای تربیت بچه هاست….
