#روایت #ناب


امیر المؤمنین علیه السلام به رمیله - که یکى از شیعیان خاصّ آن حضرت است و مریض شده بود - فرمود:

اى رمیله ؛ دچار تب شدیدى شدى سپس مقدارى سبکى احساس کردى و به مسجد براى نماز آمدى؟
گفت: بلى اى سرور من ؛ از کجا دانستى؟ فرمود:

یا رمیلة؛ ما من مؤمن ولا مؤمنة یمرض إلّا مرضنا لمرضه، ولا حزن إلّا حزنّا لحزنه، ولا دعا إلّا آمنّا لدعائه، ولا سکت إلّا دعونا له، ولامؤمن ولامؤمنة فی المشارق والمغارب إلّا ونحن معه.

اى رمیله ؛
زن و مرد مؤمنى نیست که #مریض شود مگر اینکه ما به خاطر مریضى او مریض مى شویم،
و هرگاه #محزون گردد مابه خاطر حزن او محزون مى شویم،
و هر زمان #دعا کند ما به دعاى او آمین مى گوئیم،
و وقتى #ساکت باشد ما براى او دعا مى کنیم،
و هر کجا در مشرق و مغرب مرد و زن مؤمنى باشد
ما با او هستیم.



مشارق الأنوار: 77
بحار الأنوار: 154/26 ح 43
بصائر الدرجات: 259 ح 1
مدینة المعاجز: 175/2 و176 ح 479 و 480.