گفتگویی برای درک حقیقت توسل


آنان به پیامبر و اولیای خدا متوسل می‌شوند و با عبارت‌هایی، همچون یا رسول الله، یا علی، یا حسین، یاصاحب الزمان و…، از آنان می‌خواهند که حاجتشان را برآورند. شیعیان مدعی‌اند که اینها اولیای خدا هستند و می‌توانند نیازهایشان را برآورده سازند. به نظر تو این کار شرک و پرستش غیرخدا نیست؟


واقعاً به نظر تو چنین کارهایی نادرست است؟

آری، مشرکان و بت پرستان نیز چنین می‌کنند.

راستش را بخواهی به سبب چنین سخنان و تبلیغاتی، من نیز شیعیان را آماج دشنام و تهمت ناروا قرار میدادم.

دیدی، تو نیز با من هم عقیده‌ای.

کمی صبر کن تا برایت توضیح دهم: هرجا که فرصتی دست می‌داد و در نبود آنان، دشنام خود را نثارشان می‌کردم و آنها را نه تنها جزو مسلمانان نمی‌دانستم، بلکه مایۀ تفرقه و گمراهی نیز می‌دانستم؛ اما سرانجام، در سفر حج، با یکی از شیعیان همراه شدم. براساس بدبینی‌ام به شیعیان، با وی سرِ ناسازگاری گذاشتم و کینۀ چندسالهای را که از آنان داشتم، بر زبان راندم.

تو حق داشتی. باید هم چنین برخوردی می‌کردی.

یعنی به نظر تو دین اسلام دشنام دادن، تهمت زدن، بداخلاقی و پرخاشگری را اجازه می‌دهد که چنین تشویقم می‌کنی؟ آن شیعه در برابر این پرخاشگری و اتهامات من، با صبر تمام خاموش ماند و درحالیکه از چهره‌اش خوشرویی نمایان بود، در واکنش به رفتار من فقط می‌خندید. هرچه بر رگبار تهمت‌هایم می‌افزودم، با لبخند مهربانش در من می‌نگریست. خوی نیکوی او آتش دشمنی و دشنام گویی مرا فرونشاند. وقتی ساکت شدم، رو به من کرد و گفت: برادر دینی، مالک، اجازه می‌دهی سخنی با تو بگویم؟ بالاخره، میان ما بحث و گفتگوهایی صورت گرفت و ازجمله مطالبی که مرا به پذیرش حقانیت آنان واداشت، موضوع توسل به اولیای خدا و تعظیم و بزرگداشت آنان بود.