لَگدی خورد به دَر، در که نه، دیوار شِکَست
خانه لَرزید و تَمامِ تَنِ تَب دار شِکَست

سَمت دیوار و دَر آنقَدر هُجوم آوردند
عاقِبَت پَهلوی آن مادَر بیمار شِکَست

توی آتَش نِگران بود و به خود می پیچید
استخوانهای ضَعیف تَنَش اِنگار شکست

کاش درهای مَدینه وَسَطش میخ نَداشت
سینه ی زخمی او با نوک مسمار شِکَست

فِضّه دل خون شد و با بُغض صِدا زد: ثانی
پای خود را به تَنِ فاطِمه نگذار، شِکَست

چه کُنَد با غَم نامردیِ این شَهر، عَلــی
سینه اش پر شده از غُصّه تَلَمبار، شِکَست.

نوکــر نوشــت:
شعله می ریخٺ ز دیوار و در بیٺ الله
پشٺ در پیرهن شعله وری گفٺ علـی

بال پروانه ڪه می سوخٺ و می ریخٺ زمین
ناله ی خسته تر از خسته تری گفٺ علـی


السلام علیڪ ایتها الصدیقة الشهیدة
صل الله علیڪ یا سیدنا المظلوم یا اباعبدالله الحسین