ﻣﻮﺍﺿﻌﻰ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻦ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﺎﻳﺰ ﺍﺳﺖ

ﻭ ﻣﺨﻔﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﻣﻮﺿﻊ، ﺩﺭﻭﻍ ﺭﺍ ﺗﺠﻮﻳﺰ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ:

* ﺍﻭﻝ: ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ: ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﺸﻮﺩ ﻣﻔﺴﺪﻩ ﺍﻯ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﺘﺮﺗﺐ ﺷﻮﺩ، ﻳﺎ ﺿﺮﺭﻯ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺳﺪ، ﻳﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﻗﺘﻞ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻰ ﻳﺎ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﺭﻓﺘﻦ ﻋﺮﺽ ﺍﻭ ﻳﺎ ﺁﺑﺮﻭﻯ ﺍﻭ ﻳﺎ ﻣﺎﻝ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺍﻭ ﺑﺸﻮﺩ، ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺟﺎﻳﺰ، ﺑﻠﻜﻪ ﻭﺍﺟﺐ ﺍﺳﺖ. ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﻇﺎﻟﻤﻰ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺎﻝ ﺍﻭ ﺑﭙﺮﺳﺪ، ﺟﺎﻳﺰ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻛﻨﺪ. ﻳﺎ ﺟﺎﺑﺮﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻤﻞ ﺑﺪﻯ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻨﺪ ﺟﺎﻳﺰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ: ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻡ. ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﺍﺯ ﻛﺴﻰ ﺍﺯ ﻣﻌﺼﻴﺘﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺁﻥ ﻧﻜﻨﺪ، ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﮔﻨﺎﻩ، ﮔﻨﺎﻫﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻋﻴﺐ ﻳﺎ ﻣﺎﻝ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﺳﺘﻔﺴﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ ﺟﺎﻳﺰ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﺁﻥ، ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭ ﻭﺍﺟﺐ ﺍﺳﺖ.

* ﺩﻭﻡ: ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﻛﺲ ﻣﻠﺎﻝ ﻭ ﻓﺴﺎﺩﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺎﻳﺰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ، ﺩﺭﻭﻏﻰ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺭﻓﻊ ﻓﺴﺎﺩ ﺑﺸﻮﺩ. ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺷﺨﺼﻰ ﺳﺨﻨﻰ ﺳﺮﺯﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﻋﻤﻠﻰ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﻓﺘﻨﻪ ﻳﺎ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﻣﺆﻣﻨﻰ ﻳﺎ ﻓﺴﺎﺩﻯ ﺷﻮﺩ ﺟﺎﻳﺰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻨﺪ. ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﻣﻜﺪﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺭﻓﻊ ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﺳﺨﻨﻰ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻰ ﻳﺎﻋﻤﻠﻰ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻰ ﺟﺎﻳﺰ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﺁﻥ.

* ﺳﻮﻡ: ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺯﻥ، ﭼﻴﺰﻯ ﺍﺯ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﻪ ﻗﺎﺩﺭ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻭﺍﺟﺐ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺟﺎﻳﺰ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ: ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻡ، ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻗﺼﺪ ﺍﻭ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺁﻥ ﻭ ﻧﮕﻴﺮﺩ. ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﺘﻌﺪﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺎﻳﺰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﮕﻮﻳﺪ: ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ، ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺒﺎﺷﺪ.

* ﭼﻬﺎﺭﻡ: ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻃﻔﻠﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻐﻠﻰ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﺳﺎﺯﻯ ﻭ ﺍﻭ ﺭﻏﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﻜﻨﺪ، ﺍﺯ: ﻣﻜﺘﺐ ﺭﻓﺘﻦ ﻳﺎ ﺷﻐﻠﻰ ﺩﻳﮕﺮ، ﺟﺎﻳﺰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﻫﻰ ﻳﺎ ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﻰ ﻛﻪ: ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻨﻴﻦ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ، ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺗﻮ ﻛﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ.


#معراج_السعاده