مرگ در نظر علی بن ابیطالب (علیه السلام)

مردان خدا به استقبال مرگ می‏‌روند. هنگامی که آن ضربت محکم فرق‏ علی علیه السلام را می‏‌شکافد، بدون ذره‏‌ای تزلزل، مثل کسی که سالها به‏ دنبال مطلوب و محبوبی هست و ناگاه به وصال آن می‏‌رسد می‏‌گوید: “قسم به‏ پروردگار کعبه که فائز شدم". در بستر مرگ به مردم می‏‌گوید: “به خدا قسم که این حادثه برای من مکروه و ناگوار نبود، حتی غیر مترقبه هم نبود، بلکه بالاتر، من انتظار این حادثه را داشتم مانند جوینده‏‌ای که مطلوب خود را می‏‌جوید و مانند کسی که در شب تار به دنبال‏ چاه آب و سر چشمه‏‌ای می‏‌گردد و در آن تاریکی آن را پیدا می‏‌کند.”

نه تنها مرگ و معاینه مرگ نتوانست رشته افکار و نیات علی را پاره‏ کند بلکه محکم تر کرد. کاخ نیات و افکار و منویات علی از آمال و آرزوهای شخصی بنا نشده بود که آن ضربت بتواند خراب کند. در بستر مرگ‏ هم می‏‌بیند همان افکار عالی و نورانی خود را دنبال می‏‌کند. در فاصله ضربت‏ خوردن و وفات سخنان و وصایایی دارد، آخرین سخنانش این بود: “علی بن ابیطالب به یگانگی خدا و رسالت پیغمبر گرامی گواهی می‏‌دهد، خدا را شریکی نیست و او محمد را فرستاد تا پرچم هدایت را بر افرازد و دین حق را بشر عرضه بدارد هر چند مشرکان ناراضی باشند. نماز من و هر عبادت من، زندگی و مردن من همه برای خداوند رب العالمین است. فرزندم‏ حسن!  تو را و جمیع خاندان و فرزندانم و هر کس از امروز تا پایان جهان که این‏ نوشته به او می‏‌رسد سفارش می‏کنم به تقوا و اینکه کوشش کنید اسلام را تا دم آخر برای خود حفظ کنید، همگی به ریسمان الهی چنگ بزنید و متفرق‏ نشوید. از پیغمبر شنیدم که “اصلاح میان مردم از اینکه همیشه نماز بخوانید و روزه بگیرید با فضیلت‏‌تر است و چیزی که این امت را هلاک‏ می‏‌کند فساد کردن و دو بهم زدن است". 


? #حکمتهاواندرزها ، شهید مطهری (ره)