بُرَیْد عِجلى مى‌گوید:
«در محضر امام باقر علیه السلام بودم. مسافرى از خراسان که آن راه دور را پیاده طى کرده بود به حضور امام شرفیاب شد. پاهایش را که از کفش درآورد شکافته شده و ترک برداشته بود. گفت: به خدا سوگند من را نیاورد از آنجا که آمدم مگر دوستى شما اهل البیت. امام فرمود: به خدا قسم اگر سنگى ما را دوست بدارد، خداوند آن را با ما محشور کند و قرین گرداند «وَ هَلِ الدّینُ الَّا الْحُبُّ» آیا دین چیزى غیر از دوستى است؟»



… از اینجا مى‌توان به فلسفه زیارات قبور اولیا پى برد. فلسفه اینها زنده نگه داشتن خاطرات محبت معنوى است. اگر کسى به این فلسفه توجه داشته باشد خیلى بهره مى‌برد و استمداد مى‌کند و حتماً عشق و معنى به او مدد خواهد کرد، ولى بعضى مردم شاید سرد و بى‌روح براى لمس قبر و کفاره گناهان مى‌روند.

? استاد شهید مطهری، جاذبه و دافعه علی (علیه السلام)، ص 59، یادداشت ها ج 9 ص 284