آیت الله مهدوی :
باید توجه کرد که انقطاع از دنیا، روحی است و به‌معنای نداشتن تعلق قلبی و وابستگی درونی به دنیاست.
البته لازمه‌ی این دل‌بریدن از دنیا، بریدگی جسمی و برخوردار نبودن از موهبت‌های مادی نیست؛ بلکه انسان باید وظیفه‌ی عقلانی و شرعی خود را برای تأمین نیازهای مادی زندگی‌اش، به اندازه‌ی کفاف و قناعت، انجام دهد.
دنیا فانی است و انسان عاقل به امر باقی دل می‌سپارد؛ از این‌رو، هیچ‌گاه به ما دستور نداده‌اند که تمایل به حلال دنیا و دلبستگی به جاذبه‌هایش داشته باشیم.
️عصاره‌ی دستورات الهی درباره‌ی دنیا، سه چیز است:
1. از راه حلال به‌دست آوریم؛
2. در راه حلال مصرف کنیم و از اسراف دوری کنیم و قناعت و کفاف را رعایت کنیم؛
3. جسم ما در کنار دنیا باشد تا نیازش برطرف گردد؛ اما تمایل قلب و تعلق روح و وابستگی دلمان به آخرت و کمالات باقی و دائمی باشد. ممکن است انسان تا وقتی در دنیاست، فنای دنیا و اموال آن را باور نکند؛ اما همین‌که مرگ سراغش آمد و لحظات پایانی نزدیک شد، ناپایداری دنیا را باور می‌کند و به اطمینان می‌رسد.
بنابراین، دنیا برای تأمین نیاز جسم انسان است و برطرف کردن نیاز روح، ارتباطی به داشتن دنیا و استفاده در حد قناعت و کفاف ندارد.
دل بریدگی از دنیا.
