آدم‌ها همدیگر را پیدا می‌کنند…


از فاصله‌های خیلی دور،از تهِ نسبت‌های نداشته،انگار جایی نوشته بود که اینها باید کنار هم باشند !
می‌شوند همدم ،می‌شوند دوست ،می‌شوند رفیق ،اصلأ می‌شوند جانِ شیرین …
درست می‌نشینند روی طاقچه‌ی دلِ هم…
حرف‌هایشان یک جورِ خوبی دلنشین است ،دل برای خنده‌هایشان ضعف می‌رود ؛اصلأ بودنشان شیرین است!
وقتی هم که نیستند ،هی همدیگر را مرور می‌کنند و مُدام گوش به زنگِ آمدن هم هستند…
خدا این آدم‌ها را نگیرد از هم!