خیرخواهی مسلمانان

اولیاء دین، خیر خواهی مسلمانان را فریضه ذمه خویش می‏‌دانستند و در مقابل، کاری را که اندکی صدمه به جامعه مسلمانان داشت بی نهایت از آن‏ احتراز داشتند.

امام صادق علیه السلام یک سال در اثر عائله زیاد و افزایش هزینه زندگی به فکر افتاد که از طریق کسب و تجارت عایداتی به‏ دست آورد که جواب هزینه زندگی را بدهد. امام هزار دینار سرمایه فراهم‏ کرد و به غلام خویش که “مصادف” نام داشت فرمود این پول را بگیر و آماده تجارت و مسافرت مصر باش. مصادف رفت و با آن پول از نوع متاعی‏ که در آن وقت به سوی مصر حمل می‏‌شد خرید و با جمعی از تجار که همه از همان نوع متاع خریده بودند به طرف مصر حرکت کرد. در نزدیکی‌های مقصد، قافله دیگری از شهر خارج شده بود و به هم برخوردند، اوضاع و احوال را از یکدیگر پرسیدند، ضمن گفتگوها معلوم شد که اخیراً متاعی که مصادف و رفقایش حمل می‏‌کنند کمیاب شده و بازار خوبی پیدا کرده است. مصادف و رفقایش خوشحال شدند و به بخت‏ خویش آفرین گفتند و از خوشحالی در پوست‏ خود نمی‏‌گنجیدند. در همین وقت دور هم جمع شدند و تصمیمی گرفتند، تصمیم‏ گرفتند بازار سیاه به وجود آورند و حداقل به کمتر از صد در صد سود خالص‏ بعد از وضع همه مخارج به مدینه بر نگردند، هم عهد شدند و قسم خوردند که‏ همه با هم قیمت‌ها را بالا ببرند.

بعد از این پیمان وارد شهر شدند. مطلب‏ همانطور بود که در بین راه اطلاع یافته بودند. طبق پیمانی که با هم بسته‏ بودند و هم قسم شده بودند، بازار سیاه به وجود آوردند و هر طور دلشان‏ می‏‌خواست جنس خود را فروختند و به سفر خود خاتمه دادند. مصادف خوشحال و خوشوقت به مدینه برگشت و یکسره به حضور امام صادق‏ رفت و دو کیسه که هر کدام هزار دینار زر داشت جلو امام گذاشت و گفت‏ یکی از این دو کیسه سرمایه شماست و یکی دیگر که مساوی اصل سرمایه است‏ سود خالصی است که به دست آمده. امام فرمود: چه سود زیادی! بگو ببینم‏ چطور شد؟ مصادف ماجرای هم قسم شدن برای گران‌فروشی را شرح داد. امام با تعجب فراوان فرمود: سبحان الله! شما که نام خود را مسلمان می‏‌گذارید چنین کاری کردید؟! هم قسم شدید که به کمتر از صد در صد سود خالص‏ نفروشید؟! سپس فرمود: همچو کسب و تجارتی به درد من نمی‏‌خورد. امام‏ یکی از آن دو کیسه را برداشت و فرمود این سرمایه من، و به آن کیسه دیگر که تو نام آن را سود گذاشته‏‌ای‏ کار ندارم.


? #حکمتهاواندرزها ، شهید مطهری (ره)