بدخُلقی، منشأ انزجار و نفرت.

کسی که اخلاقی زشت و ناپسند و طبعی گرفته و خشن دارد، به رابطه میان خود و دیگران آسیب می رساند و بدین ترتیب، از دوستی با دیگران بی بهره می ماند. این ویژگی از ارزش انسان در نظر دیگران می کاهد و او را از سعادت واقعی اش دور می سازد. همه مردم از معاشرت با افراد بدخُلق به شدت متنفر و گریزانند و از هم نشینی با آنان دوری می کنند. نقطه مقابل این رفتار، حسن خلق است؛ ابزار مهمی که دوستی و جذب اطرافیان را در پی دارد. فرد خوش اخلاق در پرتو این روحیه زیبا، غم هایش را پنهان می کند و در شرایط سخت و ناگوار نیز با چهره ای گشاده با مردم روبه رو می شود و همواره می کوشد که برای اطرافیان خود امید و شادمانی به ارمغان بیاورد. راز محبوب شدن انسان، در گرو خوش خلقی است. خداوند در قرآن، خطاب به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در این باره می فرماید: «اگر تو مَردی تندخو و خشن بودی، مردم از اطرافت پراکنده می شدند.»1 به تعبیر زیبای حافظ:
به حُسن خلق توان کرد صید اهل نظر
به دام و دانه نگیرند مرغ دانا را

همچنین در روایت آمده است که خوش خلقی و نشاط، یکی از عوامل طول عمر است، چنان که امام صادق علیه السلام می فرماید: «البِرُّ و حسنُ الخُلقِ یعَمِّرانِ الدِّیارَ و یزیدانِ فی الاَْعْمارِ؛ نیکی و حسن خلق، شهرها را آباد و عمر آدمی را زیاد می کند.» (آل عمران: 159) مولوی نیز درباره حسن خلق می گوید:
من ندیدم در جهان جست وجو
هیچ اهلت به از خُلق نکو

پیام متن:

بدخلقی، فاصله عاطفی میان انسان ها را زیاد می کند، حال آنکه خوش خلقی، بر طول عمر آدمی می افزاید و پایه های دوستی با دیگران را استوار می سازد.