از آن مقام محمود نبی اکرم(ص)، شأنی در حضرت معصومه(س) هست که می‌تواند همه را بهشتی کند…
«یکی از شئونی که وجود مقدس فاطمه معصومه(س) دارد «اشفعی لی فی الجنة» است.
یک کسی خودش وسط بهشت است، ولی دستش نمی‌رسد دیگران را بگیرد. اما ایشان را به گونه‌ای شفاعت کرده‌اند که خودش شفیع کل می‌شود؛ «تدخل شیعتی بأجمعهم بشفاعتها الجنه». این چه مقامی است؟
«اشفعی لی فی الجنة فإن لک عند الله شأنا من الشأن» یعنی از الآن حضرت کاری کنند که ما از صفات رذیله نجات پیدا کنیم، از شرک نجات پیدا کنیم. تا انسان را از دست و دام اولیای طاغوت و حمله‌های شیطان که خیلی دام و حمله پیچیده ای است نجات ندهند «شفاعت فی الجنه» نیست. انسان “آلوده” را بهشت‌بردن که «شفاعت فی الجنه» نیست! بهشت جای آلوده‌ها نیست. کسی که می‌خواهد «شفاعت فی الجنه» کند باید انسان را پاک کند، بعد به بهشت ببرد و الا جهنمی‌ها را که به بهشت راه نمی‌دهند…
پس شفاعت در جنت، پاک کردن است؛ یعنی یک کیسه‌ای به تن ما بکشند، یک کیسه به روی ما بکشند. این، کار آنهاست… شفاعت در بهشت یعنی تطهیر از ذنوب و صفات رذیله. نه فقط خودش بهشت است، نَفَسش بهشت‌آفرین است؛ به هر کسی بخورد، بهشتی می‌شود.
حضرت معصومه(س) نسبت به همه شیعیان در همه مقامات این‌گونه‌اند. «تدخل شیعتی باجمعهم بشفاعتها الجنه». این جنت، از دنیا شروع می‌شود و تا برزخ و قیامت و آخرت ادامه دارد.
در آخرت، وسعت رحمت الهی و وسعت تجلی شئون معصومین(ع) در ایشان است؛ «شأنا من الشأن»؛ از آن مقام محمود نبی اکرم(ص) چیزی در ایشان هست که همه را می‌تواند بهشتی کند. (این شأن هم که به قول آقایان “نکره” آمده، برای تعظیم است.) از شأن شفاعت کبرای معصومین(ع) و شفاعت وجود مقدس نبی اکرم (ص)، در فاطمه معصومه(س) هست.
ان شاء الله خدا به ما توفیق بدهد از این بهشتی که خدا در اختیار ما قرار داده است غفلت نکنیم، استفاده کنیم، به این بهشت برویم، بوی بهشت بگیریم و بیرون بیاییم. نَفَس بهشتی حضرت معصومه(س) به هر کسی بخورد بهشتی می‌شود و صفات جهنم از او دور می‌شود و شعله‌های جهنمش خاموش می‌شود. الآن ممکن است درون ما خیلی شعله جهنم باشد. این نفس رحمانی به ما بخورد شعله‌های جهنم، گناهان، صفات رذیله، شرک‌ها و غفلت‌ها خاموش می‌شود و بهشتی می‌شویم. «اشفعی لی فی الجنه» یعنی وقتی در حرم حضرت معصومه(س) می‌روی اگر توجهی بکنند بوی بهشت می‌گیری و بیرون می‌آیی؛ صفاتت بهشتی می‌شود، باطنت بهشتی می‌شود، دیگر حقد و کینه و حسد و بخل و ریا و غفلت و توجه به دنیا می‌رود. «اشفعی لی فی الجنه» یعنی این. یعنی حرم که می‌روی از حضرت، بهشت بخواه! بگو من از حرم که بیرون می‌روم بهشتی باشم. یعنی چه؟ یعنی هم اکنون من را پاک کن، وسط محیط ولایت امیرالمؤمنین(ع) ببر، که دیگر هر کجای عالم هستم وسط بهشت باشم. («إِنّ اْلأَبْرارَ لَفی نَعیمٍ»، از همین دنیاست). آیا در این صورت، کار تمام می شود؟ نه! اگر حضرت معصومه(س) ما را از این عالم به وادی ولایت برد، بعد باید تا عوالم بعد هم خودشان سیرمان بدهند. اینطور نیست که وقتی رفتیم، با پای خودمان ادامه می دهیم. ما تا قیامت محتاج به این دستگیری هستیم. و این لطفی است که خدا به این بزرگواران کرده است».
*استاد سیدمحمّدمهدی میرباقری، 95/5/14
