عصر خلافت امام علی علیه السلام بود، آن حضرت روزی در مسجد کوفه در حضور جمعیت بالای منبر رفت، پس از حمد و ثنا فرمود ای مردم گناهان بر سه گونه اند

1⃣گناهی که آمرزیده شده است
2⃣ گناهی که آمرزیده نشده است
3⃣ گناهی که بر صاحبش، هم امید بخشش داریم و هم ترس عدم بخشش.

حبه عرنی عرض کرد: ای امیر مؤمنان! آنها را برای ما شرح بده. امام علی (علیه السلام) فرمود

‍ گناهی که آمرزیده است:
آن گناهی است که خداوند بنده اش را به خاطر آن به بلاها مبتلا و مجازات کند، پس خداوند بردبارتر و کریم تر از آن است که بنده اش را دو بار مجازات نماید.

اما گناهی که آمرزیده نشود:
عبارت است از ستمهایی که بعضی از انسانها بر بعضی می کنند،
خداوند به خودش سوگند یاد کرد و فرمود: به عزت و عظمتم سوگند که ظلم هیچ ظالمی (بدون مجازات) از من نگذرد، گرچه آن ظلم، زدن مشتی به مشتی، یا مالیدن دستی به دستی (برای هوسرانی) و یا شاخ زدن شاخداری به بی شاخ باشد.
پس خداوند برای بندگان، از یکدیگر قصاص می گیرد، تا ستمی از کسی (بدون مجازات) نماند، سپس خداوند در روز قیامت آنها را برای حساب رسی زنده کند.

‍ اما گناه سوم
گناهی است که خداوند آن را پوشانده است و توبه را بر صاحبش ارزانی فرموده است و گنهکار به گونه ای شده که از گناهان خود ترسان و به رحمت خدا، امیدوار است، ما برای چنین گنهکاری، همان حال را داریم که خودش همان حال را دارد که عبارت از ترس از عذاب و امید به رحمت الهی باشد

? اصول کافی، باب فی ان الذنوب ثلاثة حدیث 1 ص443 ج2