وقتی متوجه شدیم گذر از ظلمت آخرالزمان بسیار مشکل است.
به اهمیت فرهنگ انتظار جهت عبور از ظلمات پی می بریم.
در فضایی که ظلمات آخرالزمان همه ی زوایای زندگی انسان ها را فرا گرفته کسی نمی داند آن ظلمات چیست و کجاست تا تصمیم بگیرد از آن عبور کند،
هرچه افراد فکر کنند در ذیل آن ظلمات به فکر ادامه می دهند و به همین جهت نمی دانند از چه چیز باید عبور کنند؟
چون تحت تأثیر فرهنگ ظلمانی آخرالزمان چیزی جز همان نوع فکر و اقتصاد و سیاست و تربیت را نمی شناسند
و وقتی آمریکا کشور ما را جزء لیست شرارت قرار داده حتماً نگران می شوند
چون جز ارزش های وضع موجود ارزش دیگری را نمی شناسد. آری!
از چنین ظلماتی نمی توان خارج شد مگر آن که عالَم انسان از چنین عالَمی جدا شود و به افقی دیگر چشم بدوزد
و این ممکن نیست مگر آن که وارد فرهنگ انتظار شویم
و از افقی دیگر عالم را بنگریم، در آن صورت است که تازه معنی ظلمانی بودن زمانه معلوم می شود و ظلمات را می فهمیم و متوجه می شویم
چرا امام(رض) فرمودند:
ردّ یا قبول آمریکا را می خواهیم چه کنیم؟
با پیداشدن چنین نگاهی جامعه وارد جاده ای می شود که به پیروزی حق منجر خواهد شد و افراد جامعه از پیروزی بزرگ زمانه محروم نمی شوند.
در روزگاری که همه ی نگاه ها اسیر نگاه سطحی فرهنگ مدرنیته است و در چنین نگاهی حقیقت در حجاب است،
چرا ما با نظر به مهدی(عج) در زمره پیروزمندان عالم وجود نباشیم؟
باید راه برون رفت از این ظلمات را با نور انتظارِ فرج به صحنه ی زندگی ها وارد کرد و پیروزی این دوران را به نام خود رقم زد.
در نگاه غربی به عالم، موجودات هر کدام مستقل و پراکنده اند،
بدون آن که مظاهر اسماء الهی باشند و لذا در ارتباط با چنین عالمی یک نوع خستگی روحی به انسان دست می دهد،
چون عالَم را نه به عنوان آیات الهی بلکه حجاب حق می بیند و در نتیجه چیزی در عالم نمی ماند که شایسته ی توجه باشد.
در حالی که در نگاه دینی به جهان، جهان پر از معنا و مقصود است و همه چیز آثار خدایی دارد،
«آن هایی که جهان را سرد و بی عاطفه می یابند خودشان هم مثل آن می شوند»
نادیده گرفتن وابستگی عالم به خدا، تفاوت عمده ی فرهنگ مدرنیته با فرهنگ انتظار است و به همین دلیل تا به مهدی(عج) نظر نشود از فرهنگ غربی آزاد نخواهیم شد،
چیزی که در انقلاب اسلامی نسبت به کشور خود تجربه کردیم و معلوم شد باید حاکمیت تغییر کند
تا دیدگاه ها شروع به تغییر نمایند وگرنه نظام حاکم،
نگاه دینی به عالم را نگاهی خرافی و ابتدایی تبلیغ می کند
و جایی برای حیات دینیِ فعّال در کشور باقی نمی گذارد،
با این که در نگاه دینی ساحتِ غیبِ جهان بسیار واقعی تر از ساحت ظاهری آن است و راه انسان به آن سویی است که «یاد بگیرد چگونه انسان باشد».
وقتی توحید که اساس همه ی پدیده ها است به معرفتی مرده تبدیل شد،
بشر مجاز خواهد بود هر چیزی را مستقل بداند و لذا ظلمات آخرالزمان امکان ادامه یافتن پیدا می کند.
پس سلوکی که منجر به حضور در اردوگاه انتظار می شود .
نیازمند پرورش عقل و قلب و نفس است تا بفهمیم همه ی موجودات عالم زنده اند،
در آن صورت شرایطی پدید می آید که؛
« اَلحَجَرُ وَ الشَّجَرُ یَقُولُ: یا مُؤمِن تَحتِی کافِر اقتله».
سنگ و درخت می گویند:
ای مؤمن! در بطن من کافری هست،
او را به قتل برسان!
لازمه ی رسیدن به چنین شعوری نزدیکی به حضرت مهدی(عج) است.
این نگاه با نگاهی که همه ی عالم را اجسام مرده می داند و به خود اجازه می دهد هرگونه تصرفی در آن بکند، فرق اساسی دارد.
آیا می شود متوجه ضعف نگاه فرهنگ غربی نبود و خود را در وادی منتظران قرار داد؟
در نگاه ظلمانیِ آخرالزمان ما متوجه نیستیم که نمی توان بدون معرفت به خود و خدا، جهان را مورد مطالعه قرار داد،
در حالی که همه چیز در بینش توحیدی با تفاوت درجاتی که دارند در وحدت هستند و خداوند همه ی اسماء الهی را به آدم آموخت تا انسان ها با خدا و مخلوقات احساس یگانگی کنند.
ولی فرهنگ غربی از این موضوع در جهلِ مرکب است و علم به اسماء الهی را با انباشتن اطلاعات سطحی از پدیده های عالم یکی می داند.
