إِنَّ إِلَیْنَا إِیَابَهُمْ* ثُمَّ إِنَّ عَلَیْنَا حِسَابَهُمْ*[1]

(در حقیقت بازگشت آنان به سوی ماست * آن گاه حساب (خواستن از) آنان به عهده ماست)

وَ إِیَابُ الْخَلْقِ إِلَیْکُمْ وَ حِسَابُهُمْ عَلَیْکُمْ[2]

(و بازگشت خلق به سوی شما، و حسابشان با شماست)

از سماعه روایت شده است که وی گفت:
در کنار حضرت امام موسی کاظم علیه السلام بودم و مردم در دل شب طواف می‌کردند. ایشان به من فرمود:
ای سماعه! بازگشت این خلق به سوی ماست و حسابشان بر عهده ماست. پس هر گناهی که بین آن‌ها و خداوند متعال وجود داشته باشد، ما از خدا می‌خواهیم تا آن را به ما واگذارد و او خواسته ما را برآورده می‌سازد و هر چه بین آن‌ها و مردم وجود داشته باشد، ما آن را از آنان به عنوان هدیه، درخواست می‌کنیم و آنان خواسته ما را برآورده می‌سازند و خداوند عزّ و جلّ به پاداش، آن را برایشان جبران می‌کند [3] .


?[1] غاشیه،25،26
?[2]زیارت جامعه کبیره
?[3] کافی، ج8، ص162، ح1637