امام زمان را خیلی دوست دارم ، می خواهم بدانم او چقدر مرا دوست دارد ؟

«محبت» واژه ای زیبا است و ابراز محبت، بین دو محبوب پیوند عاطفی عمیق بین آنها برقرار می کند. محبت یک ویژگی اخلاقی دو سویه است که از چشمه سار عشق درونی می جوشد. محبت امام زمان(علیه السلام) به دوستان و شیعیان خود، شعبه ای از چشمه سار محبت خدا و ندا است و درخت زندگی را آبیاری می کند اگر پیوند ما با امام زمان(علیه السلام) محکم، استوار و دائمی باشد، پیوند آن امام همام با ما نیز همین گونه خواهد بود. بلکه بندگان الهی در هر صف که باشند حتی در جرگه گناهکاران ـ با فرض پشیمانی از گناه ـ محبوب خدا خواهند بود و محبوب خدا همیشه مورد عنایت و لطف و نظر خواصان درگاه معبود به ویژه آخرین وصی حتی و ذخیره الهی در زمین، حضرت مهدی(علیه السلام) ـ خواهند گرفت.
امام رضا(علیه السلام) می فرمایند: «از نشانه های امام …. ولایت او بر مردم، از ولایت آنها بر خودشان بالاتر، از پدر و مادر بر آنها مهربان تر و دلسوز تر است».(من لا یحضر الفقیه ـ ج4/ص419).
حال اگر در این سخن نیک بنگریم، خواهیم فهمید توجه اما به شیعیان چقدر زیاد است که از توجه و علاقه پدر و مادرشان (بیشتر است).
فرزند هر چه در حق پدر و مادر خود نامهربانی و جفا کند، باز هم آنان او را فرزند خود می دانند و او را دوست خواهند داشت. علاقه و دوستی امام(علیه السلام) از این هم بالاتر است. زیرا امام خلیفه خدا در بین مردم است و صفات خدا را در مرتبه اعلا جلوه گر می سازد از این رو باید رئوف ترین باشد و صفت رحمانیت و رحیمیت الهی را به آنها منتقل کند.
ائمه(علیهم السلام) خود به یاران می فرمودند: «اگر شما بیمار شوید ما نگران و بیمار می شویم و اگر شما در صحت و شادی باشید ما نیز خوشحال هستیم». خود آن حضرت در نامه برای عالم بزرگ شیعه شیخ مفید، می نویسند: «فانا نحیط علماً بأبنائکم و لایعزب عنا شیء من اخبارکم»؛ «ما بر اخبار و احوال شما آگاهیم و هیچ چیز از اوضاع شما بر ما پوشیده و مخفی نمی ماند».
و اضافه می فرمایند: «ان غیر مهملین لمراعاتکم و لا ناسین لذکرکم و لولا ذلک بکم الاواء و اصطلمکم الاعداء»؛ « ما در رسیدگی و سرپرستی شما کوتاهی نکرده و یاد شما را از خاطر نبرده ایم. اگر جز این بود، دشواری ها و مصیبت ها بر شما فرود می آمد و دشمن شما را ریشه کن می ساخت». (احتجاج طبرسی، ج2، ص596).
#حدیث_روز
نشانه دوستی واقعی، خیر خواهی و هدایت به خوبی ها نجات دادن از خطرات و دور کردن از دام های شیطان است. در زندگی ما بسیار اتفاق می افتد که گاهی دچار تردید در انتخاب خوب و بد می شویم و سر انجام راه صحیح را انتخاب می کنیم. این هدایت از ناصیه والی و سرپرست ما امام زمان(علیه السلام) است.
گاهی در مشکلات سخت گرفتار می آییم و ناگهان به طریقی مشکل ما حل می شود. این نجات از ناحیه آن یوسف زهرا(علیه السلام) است. ممکن است دام شیطان ما را گرفتار سازد و سرانجام از آن رهایی پیدا کنیم؛ این رهایی از دعای امام زمان(علیه السلام) درباره ما است. باید به این شهود برسیم که دائما در زندگی مورد عنایت و لطف آن حضرت هستیم تا پی دوستی واقعی او ببریم. همه اینها نشانه دوستی واقعی یوسف فاطمه در حد اعلای محبت، نسبت به شیعیان و دوستداران، بلکه نسبت به تمامی انسان های موحد و خداپرست است.


تنها راه خروج محبت.

محبت مثل سکه است که تو قُلک دل هر کسی بیندازی!
دیگه نمیتونی درش بیاری مگه اینکه دلش رو بشکنی….