#حدیث روز
چرا ابوذر برای شفای چشم خود دعا نکرد؟!

عَنِ الْعَبْدِ الصَّالِحِ (عَلَیْهِ السَّلَامُ)، قَالَ: بَکَى أَبُو ذَرٍّ مِنْ خَشْیَةِ اللَّهِ (تَعَالَى) حَتَّى اشْتَکَى بَصَرَهَ، فَقِیلَ لَهُ: لَوْ دَعَوْتَ اللَّهَ یَشْفِی بَصَرَکَ. فَقَالَ: إِنِّی عَنْ ذَلِکَ مَشْغُولٌ، وَ مَا هُوَ بِأَکْبَرِ هَمِّی. قَالُوا: وَ مَا یَشْغَلُکَ عَنْهُ قَالَ: الْعَظِیمَتَانِ الْجَنَّةُ وَ النَّارُ.

امام کاظم علیه السلام فرمود: ابوذر از خوف خدا چندان گریست که چشمش آسیب دید؛ به او گفته شد: کاش دعا مى کردى که خدا چشمت را شفا دهد. ابوذر گفت: از این غافل شده ام و مهم ترین مشغله فکرى ام نیست. گفتند: چه چیز تو را از آن بازداشته است؟ گفت: دو امر بسیار بزرگ؛ بهشت و دوزخ.

الأمالی (للطوسی)، النص، ص: 702.