«وَالسَّمَاء ذَاتِ الْبُرُوجِ » [1]

اصبغ بن نباته نقل می‌کند:
شنیدم ابن عباس می‌گوید: رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرماید:

ذکر خداوند عزّ و جلّ عبادت است و ذکر من عبادت است و ذکر علی علیه السلام عبادت است و ذکر امامان از نسل وی - که سلام و درود خدا بر همه آنان باد - عبادت است. قسم به آن کسی که مرا به پیامبری مبعوث کرد و برترین انسان‌ها قرار داد، وصیّ و جانشین من، برترین اوصیاست و او حجت خداوند بر بندگانش و خلیفه و جانشین او بر خلقش است، و ائمه هدایت کننده بعد از من، از نسل اویند. به خاطر آنهاست که خداوند مردم را عذاب نمی دهد، و به خاطر آنهاست که خداوند (اجرام) آسمان را، به خواست او، نگاه می‌دارد که بر زمین نیفتد، و به خاطر آنهاست که کوه‌ها را نگاه داشته، تا آنها را نجنباند، و به خاطر آنهاست که باران را بر خلقش نازل می‌کند، و به خاطر آنهاست که گیاهان و نباتات را می‌رویاند. آنها اولیای بر حق خدا و جانشینان راستین اویند. تعداد آنها به تعداد ماه‌های سال است که دوازده ماه است، (و به عبارت دیگر) تعداد آنها به تعداد نقیبان موسی بن عمران علیه السلام است.

سپس این آیه را تلاوت نمود:
«وَالسَّمَاء ذَاتِ الْبُرُوجِ». سپس فرمود:
ای ابن عباس! آیا تصور می‌کنی که وقتی خداوند به آسمان دارای افلاک سوگند یاد می‌کند، منظورش واقعاً آسمان و صورت‌های فلکی آن است؟
عرض کردم: ای رسول خدا! پس منظور چیست؟

فرمود: منظور از آسمان، من هستم، و صورت‌های فلکی ائمّه بعد از من هستند که اولین آنها علی علیه السلام، و آخرین آنها مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشّریف است. [2]



?[1]سوره بروج،آیه1
?[2]اختصاص، ص 223
#حدیث_روز