استاد مرتضی مطهری：

در ایام کربلا و آن ابتلاء عجیب چند چیز بود که موجب ازدیاد مصیبتهای‏ اباعبدالله می‏شد . از همه بالاتر بعضی دنائتها و سخنان ناروا و بی ادبی‏ها و وحشی گری‏هائی بود که از کوفیان می‏دید . ولی دو چیز بود که چشم‏ اباعبدالله را روشن و دلش را خرم می‏داشت . آندو ، اصحاب و اهل بیتش‏ بودند . وفاداریها و جان نثاری‏ها و بی‏مضایقه خدمت کردن‏ها و به عبارت‏ دیگر صفات‏ها و وفاها و همگامیها و هماهنگی نشان دادن‏های آنها دل حضرت‏ را شاد و خرم می‏داشت ( برای مرد عقیده و ایمان و مسلک ، مایه خوشدلی‏ بالاتر از دیدن همگام و هماهنگ یافت نمی‏شود ) و مکرر در مواقعی از ته دل‏ به آنها دعا کرد . علاوه همان شهادت به اینکه : « انی لا اعلم اصحابا ابر و لا اهل بیت اوصل و لا اوفی من اصحابی » حاکی از کمال اعتماد اباعبدالله‏ و دلخوشیش به آنها است .

حماسه حسینی_ ج 3_ ص61 .