هر گاه از خوشبختی کسانی که دوستمان ندارند
خوشحال شدیم
و برای تحقیر نشدن دیگری از حق خود گذشتیم
هرگاه شادی را به کسی که آن را از ما گرفته هدیه دادیم
و کمتر رنجیدیم و بیشتر بخشیدیم
هرگاه اولین اندیشه ما برای رویارویی با دشمن انتقام نبود
هرگاه بالاترین لذت ما شاد کردن دیگران بود و دوست داشتن را آموختیم
هرگاه همه چیز بودیم و گفتیم: “هیچ نیستیم”
آنگاه احساس بزرگی خواهیم کرد..
.
بزرگ باشیم
بزرگ شدن را تمرین کنیم
بعد بزرگ شدن را تعلیم دهیم
عزیز خدا نخواهیم شد مگر زمانی که وجودمان آرام بخش دیگران باشد