️واکنش شیطان در برابر شنیدن نام‌های «#محمد و #علی صلی الله علی محمد و علی و آلهما…

عَنْ جَابِرٍ، قَالَ:
أَرَادَ أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام الرُّکُوبَ إِلی بَعْضِ شِیعَتِهِ لِیَعُودَهُ، فَقَالَ (علیه السلام): «یَا جَابِرُ الْحَقْنِی»! فَتَبِعْتُهُ، فَلَمَّا انْتَهی إِلی بَابِ الدَّارِ، خَرَجَ عَلَیْنَا ابْنٌ لَهُ صَغِیرٌ؛
فَقَالَ لَهُ أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام: «مَا اسْمُکَ؟»
قَالَ: مُحَمَّدٌ.
قَالَ (علیه السلام): «فَبِمَا تُکَنّی؟»
قَالَ: بِعَلِیٍّ.
فَقَالَ لَهُ أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام:
«لَقَدِ احْتَظَرْتَ مِنَ الشَّیْطَانِ احْتِظَاراً شَدِیداً ؛ إِنَّ الشَّیْطَانَ إِذَا سَمِعَ مُنَادِیاً یُنَادِی: یَامُحَمَّدُ ، یَاعَلِیُّ، ذَابَ کَمَا یَذُوبُ الرَّصَاصُ، حَتّی إِذَا سَمِعَ مُنَادِیاً یُنَادِی بِاسْمِ عَدُوٍّ مِنْ أَعْدَائِنَا، اهْتَزَّ وَاخْتَالَ».[1]


جابر نقل می‌کند:
امام باقر علیه السلام می‌خواستند به عیادت یکی از شیعیانشان بروند؛ به من دستور دادند تا با ایشان همراه شوم و من نیز ایشان را همراهی کردم.
وقتی به درب خانه رسیدیم، کودکی از خانه خارج شد؛
حضرت از او پرسید: «نامت چیست»؟
گفت: محمد.
پرسیدند: «به چه نامی صدایت می‌زنند»؟
گفت: علی.
حضرت فرمود: «به‌راستی‌که -بدین وسیله- از شیطان به شدت در امان ماندی و محافظت شدی.
همانا شیطان هرگاه بشنود کسی صدا می‌زند: ای محمد، ای علی! ذوب می‌شود همان‌گونه که سرب ذوب می‌شود.
تا آنکه بشنود کسی نام دشمنی از دشمنان ما را صدا می‌زند، آنگاه به شدت -از شادی- به جنب‌ و جوش درآمده و جست‌ و خیز می‌کند.


?[1] الکافی، ط- دارالحدیث، مجلد11، کتاب العقیقة?، (10) باب الأسماء و الکنی، صفحه372، حدیث558.