از صفوان جمّال روایت شده است که گفت: خدمت امام صادق علیه السلام شرفیاب شدم و عرض کردم:
فداى شما گردم ؛ شنیده‌ام که فرموده اید شیعیان ما همه اهل بهشت هستند و حال آنکه در میان شیعیان گروهى هستند که گناه مى کنند، و اعمال بسیار زشتى مرتکب مى شوند، و شراب مى خورند و اهل دنیا و خوش گذرانى هستند.


فرمود: نعم هم أهل الجنّة، إنّ الرجل من شیعتنا لایخرج من الدنیا حتّى یبتلی بسقم أو مرض أو بدین أو بجار یؤذیه أو بزوجة سوء، فإن عوفی من ذلک شدّد اللَّه علیه النزع حتّى یخرج من الدنیا ولا ذنب علیه.


بلى، همه آنها اهل بهشت هستند، و هیچ کدام از آنها که گفتى از دنیا نمى رود تا اینکه گرفتار بیمارى روحى یا جسمى یا بدهى یا همسایه مردم آزار و یا همسر بد اخلاق شود، و اگر به اینها که گفته شد مبتلا نشود خدا جان کندن او را سخت مى گرداند تا کفّاره گناهان او شود و از دنیا بدون گناه بیرون رود.
عرض کردم: پدر و مادرم فدایت، حقوقى که از دیگران به عهده آنها است چه کسى به آنها برمى گرداند و ایشان را راضى مى کند؟


فرمود: إنّ اللَّه عزّوجلّ جعل حساب خلقه یوم القیامة إلى محمّد وعلیّ علیهما السلام فکلّ ما کان من شیعتنا حسبناه من الخمس فی أموالهم وکلّما کان بینهم وبین خالقهم استوهبناه لهم، حتّى لایدخل أحد من شیعتنا النار.


خداوند تبارک و تعالى حساب بندگانش را در روز قیامت به پیغمبر و امیرالمؤمنین علیهما السلام واگذار مى کند، پس آنچه به عهده شیعیان ما باشد به عهده خود مى گیریم و از خمس و حقوقى که ما در اموال آنها داریم حساب مى کنیم، و آنچه بین ایشان و خداوند است از خدا براى آنها طلب بخشش مى کنیم تا آنکه یکى از شیعیان ما داخل جهنّم نشود.


?الروضة فی الفضائل،ح 185
?بحار الأنوار،ج68،ص114، ح 33