امام صادق علیه السلام فرمود:
هنگامى که قیامت فرا رسد خداوند تبارک و تعالى همه آفریدگان خود را در مکان پهناورى جمع کند، و تاریکى شدیدى همه آنها را فرا گیرد که آنها به ناله درآیند و با تضرّع به درگاه الهى عرض کنند:
خدایا ؛ این تاریکى را از ما برطرف کن، در این هنگام گروهى وارد محشر شوند که نور فراوانى پیشاپیش آنها حرکت کند به طورى که صحنه قیامت را روشن سازد.

اهل محشر گویند: حتماً اینها پیامبران الهى هستند که چنین نورافشانى مى کنند، ندایى از طرف پروردگار بلند شود اینان پیامبران نیستند.

اهل محشر گویند: پس ایشان فرشتگانند، دوباره از طرف پروردگار ندا آید که ایشان فرشتگان نیستند.

اهل محشر گویند: اینها شهدایند، بار دیگر جواب آید: که اینها شهیدان هم نیستند.

اهل محشر سؤال کنند: پس اینها چه کسانى هستند؟ ندائى در جواب ایشان آید که از خود آنها بپرسید.

اهل محشر به آنها عرض کنند: شما چه کسانى هستید؟

جواب دهند: نحن العلویّون، نحن ذرّیّة محمّد رسول اللَّه صلى الله علیه وآله وسلم نحن أولاد علیّ ولیّ اللَّه، نحن المخصوصون بکرامة اللَّه، نحن الآمنون المطمئنّون.

ما کسانى هستیم که انتساب به امیرالمؤمنین علیه السلام داریم، ما از نسل رسول خدا صلى الله علیه وآله وسلم و فرزندان امیرالمؤمنین علیه السلام ولىّ خدا هستیم، ما را خداوند به کرامت خود اختصاص داده است، ما ایمن از عذاب الهى و مطمئن به رحمت او هستیم.

آنگاه ندائى از طرف پروردگار رسد که درباره دوستان و ارادتمندان و پیروان خود شفاعت کنید، و چون ایشان شفاعت کنند خداوند شفاعت آنها را بپذیرد.



?امالى صدوق: 358 ح 19 مجلس 47
?بحار الأنوار: 100/7 ح36/8 4 ح 10،و 217/96 ح1.