طاووس یمانى نقل کرده است:

هنگامى که حسین بن على علیهما السلام در مکان تاریکى مى نشست مردم به نورى که از پیشانى مبارک و گلوى مطهّر او ساطع بود به طرف او هدایت مى شدند و آن نور جاى بوسه پیغمبر خدا صلى الله علیه وآله وسلم بود، زیرا آن حضرت زیاد پیشانى و گلوى حسین علیه السلام را مى بوسید.
جبرئیل روزى به آن خانه مقدّس فرود آمد، حضرت زهرا علیها السلام را دید که به خواب رفته و حسین علیه السلام در گهواره اش گریه مى کند، کنار گهواره نشست و با سخنان خوش آیند خود او را نوازش کرد و آرام نمود تا اینکه فاطمه علیها السلام بیدار شد. [1]


همسر آن حضرت یعنى رباب رضوان اللَّه علیها در مرثیه سرائى خود براى امام حسین علیه السلام به همین کلام یمانى
اشاره فرموده است:

إنّ الّذی کان نوراً یستضاء به
بکربلاء قتیل غیر مدفون [2]

کسى که نور بود و نورافشانى مى کرد، در کربلا کشته شد، و بدن نازنین او بر روى زمین افتاده و دفن نشده بود.


?[1]منتخب طریحى،ص198
?بحار الأنوار،ج44،ص187،ذیل ح 16
?مناقب ابن شهراشوب،ج4،ص75
?[2] سفینة البحار،ج1،ص613
? معالى السبطین،ص 59
? منتخب طریحى،ص 198