نامه ای به امام رضا(علیه السلام)

سلام آقای مهربون!
من به اندازۀ خودم عذر میخوام، هرچند میدونم عذر خواهی کافی نیست، شرمنده ام که کار دیگه ای از دستم بر نمیاد، این قدر هم عرضه و معرفت ندارم که از این غصه دق کنم!
اگه می دونستیم چه اتفاقی افتاده، تمام زندگی و درس و کار و انتخابات و همه چیز رو تعطیل میکردیم و به جاش دور هم مینشستیم و به حال خودمون این قدر گریه می کردیم تا جون بدیم…
آقای رئوف!
از وقتی که دیدم تو کشوری که به نام شما و پدر غریبتونه، این جوری به شما و پدر بزرگوارتون بی ادبی شده، به خدا قسم غم عالم گوشه دلم لونه کرده…
یعنی اینجا جمهوریه اسلامیه و اینها تو کشور شما و در ملاء عام این قدر گستاخانه برای شما نامه می نویسن؟
ای کاش زنده نبودیم و این روزها را نمی دیدیم…
ای کاش انتخابات نبود تا لااقل کسی به بهانه تخریب خادم شما این جوری به شما بی ادبی نمی کرد!
فقط یه چیزی دلم رو آروم میکنه، اونم اینه که خدا داره مرزها رو روشن تر میکنه…
خدا رو شکر که مردم ما که عاشق اهل بیت (ع) هستن، دارن می بینن که کسایی که به شما و پدران بزرگوارتون هیچ اعتقادی ندارند، دارن خودشونو رسوا می کنند…
به امام حسین(ع) قسم وقتی روز عاشورا سوت و کف زدنِ این جماعت رو دیدیم، فقط به این امید که اینها رسوا بشن و مردم شناختشون نسبت به این جریان افزایش پیدا کنه، دِق نکردیم!
به مولا علی(ع) قسم وقتی تو روزنامه شون ولایت امیرالمومنین (ع) رو زیر سوال بردند، فقط به این دل خوشی که دارن چهره زشتشون رو به مردم نشون می دن، تحمل کردیم…!
به عمه جانتون زینب سوگند وقتی شهدای مدافع حرم رو تشییع می کردیم و اینها ما رو مسخره می کردن، می دونستیم اینها به حرم و حریم هیچ اعتقادی ندارند، ولی تحمل می کردیم و براشون دعا می کردیم که اگه لیاقت محبت شما رو دارن، خدا هدایتشون کنه و اگر نه، رشواشون!
و الان هم باز شکرگزاریم که این جریان خودشون دارن مردم رو از تحیّر خارج می کنند…
خدایا تو شاهدی که اگر صبر می کنیم و تنها رو به حرم امام مهربانی ها با شرمندگی و سر به زیر سلام می دهیم و عذر خواهی می کنیم، فقط به این دلیله که ابرهای تردید از اندیشه و افکار مردم کشورمون کنار بره، فقط به این امیده که مرزهای حق و باطل روشن تر بشه و بصیرت مردم بیشتر تا انشالله زمینه ظهور حضرت عشق مهیا بشه…
یا ضامن آهو، که این جماعت آهویت را هم مسخره کردن، منو ببخش!

باز نام شما اومد و دلم هواتون رو کرد:
دلم زکثرت زشتی بریده آقاجان
عنایتی که بیایم، تویی که درمانی