* ﻣﻮﺍﺿﻌﻰ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻋﻠﻤﺎ، ﺣﻜﻢ ﺑﻪ ﺗﺠﻮﻳﺰ ﻏﻴﺒﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ

_ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻣﻮﺿﻊ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻋﻠﻤﺎ، ﺗﺠﻮﻳﺰ ﻏﻴﺒﺖ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.

* ﺍﻭﻝ: ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺩﻭ ﻛﺲ ﻣﻄﻠﻊ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﺮ ﻋﻴﺐ ﺷﺨﺼﻰ، ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﻌﻀﻰ ﺗﺠﻮﻳﺰ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ: [جایز است که] ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻛﺲ ﺁﻥ ﻋﻴﺐ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻳﻜﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﻰ ﺫﻛﺮ ﻛﻨﻨﺪ.

* ﺩﻭﻡ: ﻏﻴﺒﺖ ﺟﻤﻌﻰ ﻛﻪ ﻣﺤﺼﻮﺭ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ، ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ: ﻓﻠﺎﻥ ﻃﺎﻳﻔﻪ، ﻳﺎ ﺍﻫﻞ ﻓﻠﺎﻥ ﺩﻩ، ﻳﺎ ﺍﻫﻞ ﻓﻠﺎﻥ، ﻓﻠﺎﻥ ﻋﻴﺐ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ.

*ﺳﻮﻡ: ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺑﺮ ﻣﻌﺼﻴﺘﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻌﻀﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ: ﺟﺎﻳﺰ ﺍﺳﺖ ﺫﻛﺮ ﺁﻥ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺍﺯ ﺍﻭ.

* ﭼﻬﺎﺭﻡ: ﺫﻛﺮ ﻋﻴﺒﻰ ﺍﺯ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻣﻀﺎﻳﻘﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻋﻴﺐ ﺷﺮﻋﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﻳﺎ ﻋﻴﺐ ﺷﺮﻋﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﺠﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ.
_ ﻭ ﺣﻖ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ: ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﻴﺰ ﻏﻴﺒﺖ ﺣﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻟﻴﻠﻰ ﺑﺮ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ.


#معراج_السعاده

*اخلاص در عمل

_ﺍﮔﺮ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺟﻬﻨﻢ ﻭ ﺷﻮﻕ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﻴﺰ ﺧﺎﻟﺺ ﺑﺮﺍﻯ ﺣﻖ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻧﻴﺖ ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﺧﺎﻟﺺ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻭ ﻧﻔﺲ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﻧﺤﻮ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ، ﺭﺿﺎﻯ ﺣﻖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺗﺎ ﺗﺸﺮﻳﻚ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻩ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺘﻬﺎ ﺑﺖ ﻧﻔﺲ ﺷﻤﺎﺳﺖ.


#چهل_حدیث ، امام خمینی (ره)