«یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ وَأُمِّهِ وَأَبِیهِ وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِیهِ * لِکُلِّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنِیهِ » [1]

[روزی که آدمی از برادرش و از مادرش و پدرش و از همسرش و پسرانش می‌گریزد * در آن روز هر کسی از آنان را کاری است که او را به خود مشغول می دارد]


امام حسین علیه السلام فرمود:
علی بن ابی طالب علیه السلام در مسجد جامع کوفه بود که مردی از اهالی شام نزد وی آمد- و حدیث را نقل می‌کند تا آن جا که می‌گوید: - مردی به پا خاست و از سر خیره سری و لجبازی از آن حضرت علیه السلام پرسید: ای امیر المؤمنین! منظور از این آیات چیست: «یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ وَأُمِّهِ وَأَبِیهِ وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِیهِ * لِکُلِّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنِیهِ»؟ و منظور از آن، چه کسانی هستند؟


فرمود: هابیل از [برادرش] قابیل فرار می‌کند، و آن کسی که از مادرش فرار می‌کند، موسی علیه السلام است، و آن شخصی که از پدرش می‌گریزد، ابراهیم علیه السلام است، و آن شخصی که از همسر خویش گریزان است، لوط علیه السلام است، و آن شخصی که از پسر خویش می‌گریزد، نوح علیه السلام است که از فرزند خویش کنعان فرار می‌کند. [2]


?[1]سوره عبس،آیات34-37
?[2]عیون اخبار الرضا علیه السلام،ج 1،ص222،ح 1