طَیَران و پرواز به عوالم نوری و ماوراء طبیعت:
عارف و حکیم اشراقی،أفلاطون الهی(قدس الله روحه):
چه بسا بسیار اتّفاق می‌افتاد که من در هنگام ریاضتها با خودم خلوت داشتم ، و از احوال موجودات مجرّدة از مادّیّات تأمّل می‌نمودم
و بدنم را در کناری رها می‌کردم و بطوری می‌شدم که گویا من از ملابس طبیعت عاری گشته‌ام.
و داخل در ذات خودم می‌بودم که غیر آنرا تعقّل نمی‌نمودم و به غیر ذات خودم نظر نداشتم ، و از جمیع اشیاء نیز خارج بودم .
و در این حال می‌دیدم که به قدری حسن و طراوت و درخشش و نور و محاسن غریبة عجیبه و دلربای شگفت انگیزی دارم که به حال تعجّب ، حیران و مبهوت در می‌آمدم،
و می‌دانستم که من جزئی از اجزاء عالم اعلای روحانی با مجد و عظمت و شریف می‌باشم.
و من دارای حیات و زندگی ، فعّال و کاربر هستم.
سپس با ذهن و فکر خودم از آن عالم ترقّی می‌کردم و بالا می‌رفتم به‌سوی عوالم الهیّه و حضرت ربوبیّت!
و گویا اینطور می‌شدم که من در آن عالم قرار دارم و در آنجا در فوق عوالم عقلیّة نوریّه معلّق و وابسته هستم .
پس می‌دیدم خودم را گوئی که من در آن موقف شریف وقوف دارم . و به‌قدری از بهاء و نور در آنجا مشاهده می‌نمودم که هیچ زبانی قادر بر توصیف آن نیست و هیچ گوشی توانائی قبول نقش آنرا در خود ندارد .
پس چون آن شأن و مقام مرا غرق خود می‌کرد ، و آن نور و بهاء بر وجود من غلبه می‌یافت و دیگر من در خود توان استقامت و تحمّل آنرا نداشتم ، از آن عالم به سوی عالم فکرت و اندیشه فرود می‌آمدم
و این تفکّر و اندیشه مرا از آن نور ، محجوب می‌داشت.
پس متحیّر و متعجّب می‌ماندم که چگونه من از آن عالم پائین آمدم ، و تعجّب می‌نمودم که چگونه من خودم را مملوّ و سرشار از نور مشاهده کرده‌ام ، و این در صورتی بود که نفس من با بدن من همان هیئت و شکل خود را دارا بود.
و در آن وقت به خاطر می‌آوردم گفتار مطریوس را که ما را امر می کرد که همواره در جست و جوی گوهر نفس شریف و ارتقاء به عالم عقل(و فوق آن) باشیم!
حاشیه
گناهان و غفلت ها و کدورت های روحی و تعلقات این سویی(دنیایی) مانع طیران نفس به عوالم روحانی و نورانی هستند:
طَیَران مرغ دیدی، تو ز پای بند شهوت
به در آی تا ببینی طیران آدمیت
مراد از شهوت در اینجا مطلق شهوات هست نه فقط شهوت جنسی.
ذکر و یاد خدا و توجه به حق نیز در حصول این طیران ملکوتی خیلی موثر و مجرب،بلکه لازم است!!!
?کشکول شیخ بهایی،ص،121،نقل از تلویحات
