زیباترین اعتقاد، اعتقاد به این نکته ی مهم است که بدانیم مقصد و مقصود همه ی انبیاء و اولیاء، ظهور وجود مقدس امام زمان (عج) است.
در این رابطه
حضرت صادق(علیه السلام) می فرمایند:
« آیا شما دوست ندارید که حق ظاهر شود و عدالت در شهرها برقرار گردد و حالِ همه ی بندگان خدا نیکو شود و کلمه ی الهی جمع گردد و میان دل های پریشان الفت پدید آید و خدا در سراسر زمین معصیت نشود و حدود الهی بر خلقش اقامه و حق به صاحبش برگردد تا هیچ حقی از ترس هیچ خلقی زیر پرده نماند؟ به خدا ای عمّار! کسی از شما بر این حالِ انتظاری که دارید نمیرد جز آن که در نزد خدای عز وجل از بسیاری از حاضرین بدر و احد افضل باشد. ملاحظه کنید انتظار آگاهانه به ظهور مهدی(عج) شخصیت معنوی انسان را تا کجا متعالی می کند که از بسیاری از حاضران بدر و احد افضل می شود.

باز حضرت صادق(علیه السلام) در رابطه با نظر به حضرت مهدی(عج) می فرمایند:
«لَوْ اَدْرَکْتُهُ لَخَدَمْتُهُ اَیّام حَیاتی»
اگر او را درک کنم همه ی عمر در خدمتش خواهم بود.

زیبایی انتظار به قدری است که امام حسین(علیه السلام) نقل می فرمایند:
مردی نزد پدرم آمد و از اوصاف مهدی(عج) پرسید.
حضرت امیرالمؤمنین(علیه السلام) وقتی صفات او را ذکر کردند با حالتی سرشار از عشق و شیدایی
«أوْمَأ بِیدِهِ إلی صَدْرِهِ شوقاً إلی رُؤْیتِهِ»
به سینه ی خود اشاره کردند و فرمودند مشتاق دیدار او هستم.

آن قدر جایگاه حضرت مهدی(عج) ارزشمند است که حضرت موسی(علیه السلام) از خدا تقاضا می کنند:
«پروردگارا مرا قائم آل محمد قرار بده و خداوند فرمود: او از نسل احمد است»

این ها نشان می دهد افق همه ی انبیاء و اولیاء شرایطی است که وجود مقدس امام زمان (عج)
در آن ظهور می کنند؛ چون اگر کسی بخواهد با تمام رحمت های ممکنی که خداوند در صحنه ی حیات بشریت ظاهر می کند ملاقات نماید، باید تقاضای حضور در زمان حضرت صاحب(عج) را داشته باشد
و همواره تمنّای چنین شرایطی در او شعله ور بماند و انتظار فرج به معنی کامل آن از این قرار است.
انسانِ منتظر،
نظر به قطبی دارد که تمام اسماء الهی در آن شرایط از باطن به ظاهر می آید و سرّی ترین حقایق عالم آشکار می شود به طوری که در هیچ شرایطی تا آن اندازه زمینه ی نمایش حق فراهم نبوده است.

باید بر این نکته تأمل کرد که راز برکاتی که انتظار فرج در بر دارد در کجاست
و چرا این همه برکت در چنین فرهنگی نهفته است؟

اصلی ترین حالتِ روحی که در فرهنگ انتظارِ فرج برای جامعه پدید می آید،
فرهنگ گذار از وضع موجود و نظر به وضع مطلوب و زندگی با وضع مطلوب است.

انسان منتظر در فرهنگ انتظاری که شیعه ترسیم کرده،
شخصیتی است که نسبت به آن چه بر جهان می گذرد از آن جهت که حجاب حقیقت است،
راضی نیست و شرایطی را می شناسد که محل و مجلای حقیقت است.

انسان منتظر نظرش به شرایطی است که در آن شرایط، بسیاری از ابعاد سرّی و غیبیِ وجود انسان و عالمِ وجود، ظاهر می شوند و حقایقی در آن شرایط ظهور می کند که در حال حاضر هنوز ظاهر نشده
و به همین جهت بسیاری از ابعاد حقیقت، تنها و بی جواب مانده و ائمه ی معصومین(علیهم السلام) با نظر به آن شرایط، بر برکات انتظار تأکید فراوانی نموده اند و زمان غیبت حجت الهی را شرایط پروراندن روحیه ی انتظار به حساب آورده ….

و بر پایدارماندن بر عهد انتظار از طریق تبعیت از فقها تأکید دارند،

از جمله حضرت امام حسن عسکری(علیه السلام) می فرمایند:
«فَأَمَّا مَنْ کَانَ مِنَ الْفُقَهَاءِ صَائِناً لِنَفْسِهِ حَافِظاً لِدِینِهِ مُخَالِفاً عَلَی هَوَاهُ مُطِیعاً لِأَمْرِ مَوْلَاهُ فَلِلْعَوَامِّ أَنْ یُقَلِّدُوهُ وَ ذَلِکَ لَا یَکُونُ إِلَّا بَعْضَ فُقَهَاءِ الشِّیعَةِ لَا جَمِیعَهُم »
و اما هرکس از فقیهان که
نفس خود را پاس دارد
و دین خود را حفظ کند
و به مخالفت با هواهای نفس خویش برخیزد
و فرمان خدای را اطاعت کند،
بر مردم است که از او تقلید کنند
و چنین خصوصیاتی را بعضی از فقیهان شیعه دارا هستند
و نه همه ی آنان .

از این طریق دوره ی
غیبت امام معصوم دوره ی آمادگی جهت به ظهورآمدن سرّی ترین حقیقت عالم وجود می گردد.

اللهم اعجل لولیک الفرج