از پیامبر اکرم(صلی لله علیه وآله) نقل شده: « تا زمانی که مؤمن مراقب نمازهای پنج‌گانۀ خویش است، شیطان از او واهمه ونگرانی دارد، امّا همین که نسبت به نماز بی‌توجهی کردو آن را سبک شمرد و ضایع ساخت، ترس و نگرانی‌ شیطان فرو می‌ریزد و جرأت می‌کند خود را به ضایع کنندۀ نماز نزدیک کند»

ممکن است گفته شود اگر نماز بازدارنده از گناه است، پس چطور بسیاری از نمازگزاران با وجود اقامۀ نماز باز مرتکب معصیت می‌شوند، پاسخ : بازدارندگی نماز به میزان قبول آن است. اقامه (برگزاری) نماز با خواندن آن فرق دارد، یعنی در عمل می‌باید بندگی خدا را کرد، نه فقط با زبان.
نماز دارای درجات و مراتب است. هر نمازی به همان اندازه که از شرایط کمال و حضور قلب و روح عبادت برخوردار است، اثر وضعی و بازدارندگی از گناه دارد.
امام صادق(علیه السلام) می‌فرماید: «اگر کسی می‌خواهد بفهمد، نمازش قبول شد، یا نه ، به وضع و حال خویش بنگرد. اگر نمازش او را از گناه و معصیت بازداشت، پس قبول شده است. پس نماز به همان میزان و اندازه‌ای که تأثیر می‌گذارد و بازدارندۀ از معصیت می‌شود، مقبول است».