سخنان تأمل برانگیز استاد قرائتی درمورد لزوم وظیفه شناسی مبلغین و اهل فرهنگ：
️ انصافش این است. من این حرف هایی را که می زنم، خودم هم گیر خودم هستم. واقعاً نمی دانم خدا ما را هم روز قیامت می بخشد یا نمی بخشد. عفو او نباشد، گیر هستم. آقای قرائتی! بفرمایید؟ چند سال است در تلویزیون هستید؟ من از اول انقلاب، سی و پنج و شش سال است. یک شب جمعه هم تعطیل نشده است. خوب شما غلط کردی که در تلویزیون بودی. چرا؟ شما هندوستان هم رفتید؟ در هندوستان میلیون ها گاوپرست است. تو اگر زبان اردو یاد می گرفتی، می رفتی هندوستان، عوض این سی سال ده سال به آنجا هجرت می کردی، شاید خیلی از این گاوپرست ها را نجات می دادی. تو غلط کردی در تلویزیون بودی. ای بابا! خیال می کنم کار خوبی می کنم.
آقا واعظ آورده است در محله ی خودش، واعظ درجه ی یک، مداح درجه ی یک، چه غذایی می دهد و چه خرجی می کند. در همان منطقه، شانزده دبیرستان و مدرسه است، یک نفر نمی رود که به این بچه های مسلمان هم یک چیزی بگویند. هر چه واعظ درجه ی یک است برای نسل منقرض است. کسی سراغ نسل نو نمی رود.
آیا دیده اید که یک رئیس هیأت بگوید: من شما را ده شب مهمان می کنم، شب ها در حسینیه منبر بروید، روزها هم در این دبیرستان برای بچه ها حدیث بخوانید، یک نماز جماعت پنج دقیقه ای هم بخوانید.
? دلمان خوش است، دهه ی اول و دهه ی دوم و فاطمیه اول و فاطمیه دوم و نمی دانم این شهر و آن شهر، منم دلم به تلویزیون خوش است. ممکن است وظیفه مان یک چیز دیگری باشد.
