مرا به بند میکشى از این رهاترم کنى…
زخم نمیزنى به من،که مبتلاترم کنى…
ازهمه توبه میکنم…
بلکه تو باورم کنى…
قلب من از صداى تو، چه عاشقانه کوک شد…
تمام پرسه هاى من،کنار تو سلوک شد…
اگر میدانستیم!
چه در انتخاب مسیر زندگى…
و چه در پیمودن آن…
چه کسى همراهه ماست…
آنگاه هیچ وقت،از هیچ چیزى نمیترسیدیم…