حجت‌الاسلام و المسلمین فرحزاد


«وعده» در امور خیر است. من وعده می‌کنم کار خوب بکنی، بندگی و عبادت کنی به بهشت ببرم. می‌آمرزم و درجه می‌دهم. «وعید» در امور تهدید و خوف است. اگر گناه کنی جهنم می‌برم. می‌سوزانم، یکجور تنبه است. پیغمبر فرمود:وعده‌ها واجب الوفا است. یعنی هر وعده‌ای که چه خدا می‌دهد، چه پیغمبر می‌دهد، چه ما می‌دهیم، باید وفا کنیم. به بچه می‌گویی: اگر درس خواندی، کنکور قبول شدی برایت ماشین می‌خرم! باید این کار را بکنی. یا وعده نده یا به وعده‌ات عمل کن. حضرت امیر فرمود: «الْمَسْؤُولُ حُرٌّ حَتَّى یَعِدَ» (نهج‌البلاغه/ح 336) یعنی کسی که از او سؤال و درخواست می‌کنند آزاد است ولی وعده که داد در گرو وعده‌اش است. ولی اگر من گفتم: اگر چنین کردی تو را بیرون می‌کنم. جریمه‌ات می‌کنم. در وعید پیامبر خدا فرمود: واجب الوفا نیست. خدا اختیار دارد و ما هم اختیار داریم. یعنی اگر به بچه‌ام گفتم: اگر تجدید شدی و رفوزه شدی تو را از خانه بیرون می‌کنم. خرجی نمی‌دهم، لباس نمی‌خرم. ممکن است خود این گفتن‌ها لازم باشد ولو محقق نشود. ولی حتماً لازم است تهدیدها را اجرا کنم؟ تمام تهدیدها واجب الوفا نیست. واجب نیست وفا کرد.

? برنامه #سمت_خدا ، مورخ 96/09/27