فراغت وقت و قلب در عبادت
ﻓﺮﺍﻏﺖ ﻗﻠﺐ ﺍﺯ ﻏﻴﺮ ﺣﻖ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻬﻤﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻗﻴﻤﺖ ﻫﺴﺖ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﺪ. ﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﻤﻜﻦ ﻭ ﺳﻬﻞ ﺍﺳﺖ. ﺑﺎ ﻗﺪﺭﻯ ﻣﻮﺍﻇﺒﺖ ﻭ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ. ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺪﺗﻰ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻃﺎﻳﺮ ﺧﻴﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﻪ ﺍﻯ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﺍﻯ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻛﻨﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻛﻨﺪ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﻰ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ، ﺭﺍﻡ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﺘﺸﺘﺘﻪ ﻣﻨﺼﺮﻑ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﻴﺮ ﻋﺎﺩﺕ ﺍﻭ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﻟﺨﻴﺮ ﻋﺎﺩﺓ، ﻭ ﻓﺎﺭﻍ ﺍﻟﺒﺎﻝ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﺑﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﺍﻭ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﺪ.
ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻬﻤﺘﺮ، ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﺍ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﻧﺴﺖ، ﺣﻀﻮﺭ ﻗﻠﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺁﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻥ ﻫﻴﭻ ﻗﻴﻤﺘﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻧﺸﻮﺩ. ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺷﺮﻳﻔﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﺳﺖ، ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺎﻗﺮ ﻭ ﺻﺎﺩﻕ، ﻋﻠﻴﻬﻤﺎ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ، ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻓﻀﻴﻞ ﺑﻦ ﻳﺴﺎﺭ: ﻧﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﺯﺕ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﻗﻠﺐ ﻛﺮﺩﻯ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﺯ، ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﻏﻠﻂ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﺭﺍ، ﻳﺎ ﻏﺎﻓﻞ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﺩﺍﺏ ﺁﻥ، ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﺩﻩ ﺑﺸﻮﺩ ﺑﻪ ﺭﻭﻯ ﺻﺎﺣﺒﺶ.
? #چهل_حدیث ، امام خمینی (ره)
