کسی که امام خود را شناخت، تحقق یا عدم تحقق حکومت ظاهری ائمه (علیهم السلام)، موجب زیانی برای او نخواهد بود.

فضَیل بن یَسار، از امام صادق(علیه السلام)درباره ی آیه ی شریفه ی

“یَومَ نَدعوا کُلَّ اُناسٍ بِاِمامِهِم"(الاسراء،71)یعنی: “روزی که هر مردمی را با امامشان می خوانیم"پرسید،حضرت چنین فرمودند:

یا فُضَیل، اِعرِف اِمامَکَ. فَاِنَّکَ اِذا عَرَفتَ اِمامَکَ، لَم یَضُرُّکَ تَقَدَّمَ هذا الاَمرِ اُو تَأخَّرَ ؛ وَ مَن عَرَفَ اِمامَهُ ثُمَّ ماتَ قَبلَ أن یَقومَ صاحِبُ هذا الاَمرِ، کانَ بِمَنزِلَةِ مَن کانَ قاعِداً فی عَسکَرِهِ. لا، بَل بِمَنزِلَةِ مَن قَعَدَ تَحتَ لِوائِهِ.

ای فضیل! امام خود را بشناس؛
زیرا اگر معرفت امام خود را داشته باشی، جلو افتادن یا به تأخیر افتادن این امر (حکومت ظاهری ائمه حق) زیانی به تو نمی زند و کسی که امام خود را بشناسد،سپس (با معرفت) از دنیا برود قبل از آنکه صاحب این امر قیام نماید،
همچون کسی است که در لشکر آن حضرت بوده باشد؛نه ! بلکه (بالاتر) مانند کسی است که زیر پرچم ایشان (در میدان جنگ) نشسته باشد.


#کافی،شیخ کلینی، کتاب الحجه، جلد1،صفحه371