شفایِ جانها

قرآن خودش رو «شفای جانها» معرّفی میکنه..

و میگه من اومدم تا این بشری که درد و رنج میکشه، و آرام نیست، بلکه آشفته و پریشان هست رو «شفا» بدم..❤️

یا أَیُّهَا النَّاسُ! قَدْ جَاءَتْکُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّکُمْ، وَ شِفَاءٌ لِّمَا فِی الصُّدُورِ، وَ هُدًی وَ رَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِینَ (یونس/57)

ای مردم! موعظه و اندرزی از سوی پروردگارتان برای شما آمده است (یعنی قرآن)..

که شفاء و درمانی برای آنچه در سینه‌هاست، و هدایت و رحمتی برای مؤمنان است.


پس قرآن نسخه‌ی شفابخشِ الهی است…
و در این مسیر، پیامبران هم «طبیبانِ الاهی» هستند.

همونطور که امیرالمومنین (علیه‌السلام) درباره پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمود:

طَبِیبٌ دَوَّارٌ بِطِبِّهِ (نهج البلاغه).?

پیامبر طبیبی است که به سراغِ بیمار می‌رود.



حالا که قرآن شفاست، و پیامبران هم «طبیبانِ الاهی» هستند، و اومدند که بیماریهای روحی، قلبی، و اخلاقیِ ما رو شفا بدن…

پس چرا حال و روزِ ما مسلمونها اینجوریه؟!?

اون شفا و آرامش و شادمانی کجاست؟!
اینهمه بیماریهای اخلاقی، تندخوئی‌ها، بداخلاقی‌ها، خشونت‌ها، ناامنی‌ها، و… برای چیه؟!

چرا بعضی از ماها، روز به روز داریم بیمارتر و ناآرام‌تر می‌شیم؟!

✅ نسخه و شفا، و طبیب که ایرادی ندارند.

پس ایرادِ کار کجاست؟!
به خودمون رجوع کنیم، و ببینیم کجا به نسخه عمل نکردیم، یا برعکس عمل کردیم.