روزی امام حسن مجتبی علیه السلام وارد اتاق مادرش ، حضرت زهراء علیها السلام گردید ، دید که مادرش در حال قنوت نماز است و برای مردها وزن های مؤمن با ذکر نامشان دعا می کند .
گوش کرد ، که دید مادرش فقط برای دیگران دعا می نماید و برای خویش ، هیچ دعائی نمی فرماید ، جلو آمد و اظهار داشت : ای مادر! چرا مقداری هم برای خودت دعا نمی کنی همان طوری که برای دیگران دعا می نمائی ؟

حضرت زهراء سلام اللّه علیها پاسخ داد : ای فرزندم ! اوّل ما باید به فکر نجات همسایه باشیم و سپس برای خودتلاش و دعا کنیم .

و در حدیثی وارد شده است که : دعای مؤ من در حقّ دیگران مستجاب می شود و موقعی که انسان در حقّ دیگران و برای دیگران دعا کند ، ملائکه الهی برای او دعا خواهند کرد ، که حتما ، دعای آن ها مستجاب خواهد شد.


بحارالانوار ، ج 43 ، ص 81