سَرِ پیاله بپوشان که خرقه‌پوش آمد

ابراهیم کرخی می‌گوید:
روزی به خدمت امام جعفرصادق‌علیه السلام شرفیاب شدم. در حضور حضرت‌علیه السلام نشسته بودم که امام موسی بن جعفرعلیه السلام وارد شد در حالی که آن روز، جوانی نورس بود، من به احترامش از جای برخاسته و به استقبالش رفتم، ایشان را بوسیده و نشستم.
امام جعفرصادق‌علیه السلام فرمود: ای ابراهیم! بدان که او پیشوای تو، بعد از من است. در مورد امامت او گروهی به هلاکت می‌رسند، و گروهی هدایت می‌یابند، خداوند قاتل او را لعنت کند و عذاب روحش را زیاد نماید.
از صلب او بهترین اهل زمین به دنیا خواهد آمد که همنام جدّش(علی‌علیه السلام) و وارث علم و احکام و فضایل اوست. معدن امامت و قلّه حکمت است. ستمگری از اولاد فلان او را بعد از وقوع حوادث عجیب و از روی حسادت به قتل می‌رساند، ولی اراده حق‌تعالی به وقوع خواهد پیوست هرچند مشرکان نپسندند.
خداوند از صلب او دوازدهمین مهدی را پدید خواهد آورد، و آنها را کرامت خواهد بخشید، و به واسطه ایشان بارگاه قدس خویش را زینت خواهد نمود. هر که به وجود دوازدهمین امام معتقد باشد، مانند کسی است که شمشیر برهنه به دست گرفته و در پیشگاه پیامبر خداصلی الله علیه وآله وسلم می‌جنگد، و دشمنان را از او دفع می‌کند.
در این هنگام شخصی از دوستداران بنی اُمیه وارد شد، حضرت‌علیه السلام سخن را قطع کرد.
پس از آن دوازده‌بار به حضور حضرت‌علیه السلام مشرّف شدم و منتظر بودم تا حضرت‌علیه السلام سخن آن روز خود را کامل کنند، امّا توفیق نمی‌یافتم، تا این که سال بعد یک روز در خدمت حضرت بودم که فرمود: ای ابراهیم! او اندوه شیعیان خود را پس از این که دچار ضعف شدید و بلای طولانی و بی‌تابی و ترس شده باشند، برطرف خواهد نمود. خوشا به حال کسی که زمان او را درک کند.
هنگامی که سخن امام‌علیه السلام به اینجا رسید رو به من نموده و فرمود: ای ابراهیم! برای تو کافیست.!
من در حالی باز گشتم که تا آن زمان، از چیزی مانند آنچه که شنیدم خوشحال نشده و چشمم روشن نگردیده بود.

کمال الدین، ج2، ص334-335.
بحارالانوار، ج51، ص144.