انسان نه تنها باید در مقابل حقیقت جحود و استنکار نداشته باشد، بى‌طرف هم نمى‌تواند باشد، باید از حق دفاع کند. مردم کوفه مى‌دانستند که حق با حسین بن على (ع) است و این معنى را اعتراف هم کرده بودند ولى در حمایت از حق و دفاع از آن کوتاهى کردند، ثبات قدم نشان ندادند و استقامت نورزیدند. در حقیقت، حمایت نکردن از حق، جحود عملى آن است.
حضرت زینب (سلام اللّه علیها) در خطبه معروف خویش براى کوفیان، آنها را به کوتاهى در حمایت از حق و به ظلم و جنایت بر آن نکوهش مى‌کند. فرمود:
یا اهل الکوفة، یا اهل الختل و الغدر و الخذل، أ تبکون؟ الا فلا رقأت العبرة، و لا هدأت الزّفرة، انّما مثلکم کمثل الّتى نقضت غزلها من بعد قوّة انکاثا
«اى اهل کوفه، اى دغلبازان فریبکار بى‌وفا، آیا گریه مى‌کنید؟! پس اشک شما نخشکد و ناله‌تان خاموش نگردد. مثل شما همچون آن زن احمق است که پنبه‌هایى را مى‌رشت و نخ مى‌ساخت، دوباره آنچه را که رشته بود پنبه مى‌کرد و آنچه را که بافته بود باز مى‌کرد.»
استاد شهید مطهری، عدل الهی، ص 276
