به نظر شما رابطه‌ی امام زمان، حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) با ما چگونه است؟
چقدر به ما نزدیکند؟(حتی با وجود فاصله‌ای که به واسطه‌ی گناهانمان با ایشان داریم)
مثلا وقتی بیماریم؟
یا غم و غصه‌ای داریم؟
یا آرزو و حاجتی داریم؟
به نظرتان مولا به فکر “تک‌تک” ما در این حالات و یا در هر حال دیگری هستند؟
چراغ راهمان باشد حدیث مولایمان حضرت مهدى علیه السلام که فرمودند:
["هیچ مؤمنی” بیمار نمی‌شود، مگر این که ما هم به خاطر بیماری او بیمار می‌شویم.
و غمگین نمی‌شود، مگر آن که ما هم در غم او غمگین می‌شویم،
و هیچ دعائی نمی‌کند، مگر آن که به دعای او آمین می‌گوئیم.
و سکوت نمی‌کند، مگر آن که ما برایش دعا می‌کنیم.]
(بصائر الدرجات،جزء 5، ص 248)
در آغاز حدیث، مولا تاکید می‌کنند که “هیچ مومنی".
برای درک بهتر این حدیث می‌توانیم به رابطه‌ی روح و بدنمان فکر کنیم؛
اگر با نوک سوزن به هر نقطه‌ی کوچک بدنمان بزنیم، روحمان آن را حس می‌کند، و توجه به یک عضو، روح را از بقیه‌ی اعضا غافل نمی‌کند.
امام علیه السلام هم روح جامعه هستند، و از اعضاء جامعه غافل نمی‌شوند.
به نظرتان چه به قلب مولایمان می‌گذرد، وقتی سخت بیمار گناهانیم؟
بیایید از همین حالا، کمی بیشتر مراقب قلب مهربان امام مهربانمان باشیم
رابطه امام زمان عج با ما چگونه است؟
