دلیل قرب حضرت موسی(علیه السلام) به خدا!
روایت را مرحوم نراقی (ره) نقل می کند: «رُوِی اَنَّهُ أَوْحَى اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ إِلَى مُوسَى(علیه السلام)»؛ روایت شده است که خداوند به سوی حضرت موسی(علیه السلام) وحی فرستاد: «أَنْ یا مُوسَى»؛ ای موسی(علیه السلام)! «أَ تَدْرِی لِمَ اصْطَفَیتُکَ بِکَلَامِی دُونَ خَلْقِی»؛ می دانی چه چیز موجب شد که من تو را اختیار کردم و برگزیدم که مخاطب من شوی و با تو صحبت بکنم و کلیم الله شوی و کس دیگری را در آن زمان انتخاب نکردم؟ «قَالَ یا رَبِّ وَ لِمَ ذَاکَ»؛ حضرت موسی(علیه السلام) سؤال می کند: پروردگارا! برای چه بود؟ «قَالَ فَأَوْحَى اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى إِلَیهِ»؛ خداوند به او وحی فرستاد: «أَنْ یا مُوسَى إِنِّی قَلَّبْتُ عِبَادِی ظَهْراً لِبَطْنٍ»؛ من بندگان خود را دیدم و ظاهر و باطنشان را آزمودم. «فَلَمْ أَجِدْ فِیهِمْ أَحَداً أَذَلَّ لِی نَفْساً مِنْکَ»؛ از نظر درونی در بین آن ها احدی را ذلیل تر از تو نسبت به خودم نیافتم؛ آن خودشکنی و إنکسار نفسی که در تو دیدم، در أحدی از بندگانم نیافتم. «یا مُوسَى!»، ای موسی(علیه السلام)! «إِنَّکَ إِذَا صَلَّیتَ»؛ هرگاه تو مرا پرستش می کنی، «وَضَعْتَ خَدَّکَ عَلَى التُّرَابِ»؛ و صورت بر خاک می گذاری. مسئله این است که هرچه انسان در درونش خودشکن تر باشد، از نظر سیر معنوی و خداپرستی اش بالاتر است.
این دستوراتی که در مکتب اسلام داریم که مستحبّ است انسان بعد از نماز صورتش را به خاک بگذارد؛ چون می شود گفت از نظر ما یگانه راهی که می تواند در رابطۀ با خودشکنیِ ما مؤثّر باشد، این سبک پرستش ها است؛ انسان را می شکند؛ صورت به خاک بگذار.

جامع السّعادات، ج 1، ص 300 ؛ بحارالأنوار، ج 27