انسان براى رسیدن به کمالات مادى و معنوى، به غیر خودنیازمند است و باید به یک مبدا خبیر و قادر تکیه کند ، آن حقیقت ثابت و پایدار و همیشگی ،ذات پاک خداوند است که هیچ چیز نمی تواند قدرتش را محدود کند، و هر کس که تکیه بر ذات پاکش کند تکیه بر جای مطمئنی کرده است.

در بیان بلند امام جواد علیه السلام آمده است:
تکیه بر خدا بهای هر متاع گران قیمت و نردبان هر مقام متعالی و متکاملی است: ألثِّقة بِالله ثَمنْ لِکلّ غالٍ وسُلّم إلی عالٍ


دل در گرو دوست داشتن و اسیر عشق کوی او بودن خوش است


امام جواد (ع) در این زمینه می فرماید:
اَلقَصدُ اِلی اللّهِ تَعالی بالقُلُوبِ اَبلَغُ مِن اِلقابِ الجَوارِحِ بِالاَعمالِ ،
آهنگ خدا را در دل داشتن، رساتر است از آن که اعضاء و بدن را با انجام اعمال به رنج و زحمت اندازیم،
و فرمود: لاتکن وَلِی اللّهِ فِی العَلانیه وَ عَدُوّاً لَهُ فِی السِّرِ ،

نباش دوست خدا در آشکار و علنی و دشمن خدا در (باطن) و پنهان (یعنی با زبان اظهار دوستی، ولی با رفتار خود، اظهار دشمنی کنی).