دعایی در مقام رضا ، هنگامى که چشم امام به دنیاداران مى افتاد.

الإمام زین العابدین علیه السلام ：

ستایش ، خداوند را از سر خشنودى به حکم خدا. گواهى مى دهم که خداوند ، روزى هاى بندگانش را به عدالت تقسیم کرده، و با همه آفریدگانش به احسان ، رفتار نموده است. بار خدایا! بر محمّد و آل او درود فرست، و مرا با آنچه به دنیاداران داده اى ، در بوته امتحان میفکن، و آنان را به خاطر آنچه به من نداده اى [و به آنان داده اى] ، میازماى، که در نتیجه بر آفریدگانت رشک برم و تقدیر تو را به دیده حقارت بنگرم. بار خدایا! بر محمّد و آل او درود فرست، و جان مرا به قضاى خودت شاد بدار، و سینه ام را براى [پذیرش] جایگاه هاى حُکمت (تقدیرت) بگشاى، و مرا چنان اعتمادى [به خودت] ببخش تا به سبب آن ، اقرار کنم که قضاى تو ، جز به نیکى روان نگشته است، و مرا بر نداده هایت به من ، سپاس گزارتر از داده هایت به من ، قرار ده. و مرا از این که به خاطر نادارى ، گمان پستى برم ، یا دارایى را برتر بپندارم، مصون بدار؛ زیرا بزرگ ، کسى است که طاعت تو بزرگش کرده است، و عزیز ، کسى است که عبادت تو عزّتش بخشیده است. پس بر محمّد و آل او درود فرست، و ما را از ثروتى پایان ناپذیر برخوردار کن، و با عزّتى از دست ناشدنى ، تأییدمان فرما، و ما را در مُلک جاویدانْ رها گردان، که تویى خداى یگانه یکتاى بى نیاز، که نه فرزندى دارى و نه فرزند کسى هستى، و تو را هیچ همتایى نیست.



?الصحیفة السجّادیة،ص139،الدعاء35
#حدیث_روز