در آداب قرائت قرآن


از امیرالمؤمنین روایت است که اهل تقوى وقتى به آیاتى رسند که در آن اخافه است، چشمها و گوشهاى دل را به آن باز کنند، و لرزه بر اندام آنها افتد، و دل آنها از ترس بتپد به طورى که گمان کنند که صداى هولناک جهنم و نفسهاى زفیر و شهیق آن پیش گوش آنهاست. و وقتى به آیه رحمت رسند، اعتماد به آن کنند، و چشم طمع به آن باز کنند، و دل آنها از شوق پرواز کند چنانچه گمان کنند آن وعده‌ها حاضر است.


و معلوم است کسى که تفکر و تدبر در معانى قرآن کرد، در قلب آن اثر کند و کم کم به مقام متقین رسد. و اگر توفیق الهى شامل حالش شود، از آن مقام نیز بگذرد و هر یک از اعضا و جوارح و قواى آن آیه اى از آیات الهیه شود. و شاید جذوات و جذبات خطابات الهیه او را از خود بیخود کند و حقیقت اقراء و اصعد را در همین عالم دریابد تا آنکه کلام را بى واسطه از متکلمش بشنود، و آنچه در وهم تو و من ناید آن شود.


? #چهل_حدیث ، امام خمینی (ره)
#حدیث_روز