?داود نبى(ع) و کسب روزى?

حجت الاسلام والمسلمین شیخ حسین انصاریان درباره وسایل هدایت می‌گوید به داود(ع) خطاب رسید: خیلى دوستت دارم، ولى در زندگى تو یک نقطه هست که آن را دوست ندارم. عرض کرد: مولاى من! آن نقطه چیست؟

خطاب رسید: زندگى‌‏ات از پول بیت‌المال اداره مى‏‌شود، بر تو که پیغمبرم هستى نمى‌‏پسندم. دولت و حکومت و ارتش باید باشد، اما تو یک کلاس دیگرى دارى. گریه کرد، گفت: محبوب من! من از فردا دیگر از بیت‌المال مصرف نمى‏‌کنم، اما به این مردم خدمت مى‏‌کنم.

قرآن مجید مى‏‌گوید: از همان وقت به آهن گفتم وقتى در دست داود مى‏‌روى، نرم شو.

آهن در دست او عین خمیر نرم بود، هر شکلى که مى‏‌خواست به آن مى‏‌داد.

?زنبیل‏‌بافى سلیمان(ع) براى امرار معاش?

حضرت سلیمان(ع) هم همین طور، این مسأله را از پدرش دیده بود. خدا یک سلطنتى به او داد که به هیچ کس آن سلطنت را به آن شکل و کیفیت نداده است، جن و پرنده‌‏ها و انسان‏ها و باد برایش کار مى‏‌کردند.

خودش چطورى زندگى‌‏اش را اداره مى‌‏کرد؟ خودش براى خرج خود و زن و بچه‏‌اش ساعتى را گذاشته بود، زنبیل بافى مى‌‏کرد، مى‌‏فروخت و با همان زندگى خودش را اداره مى‏‌کرد. براى نمازش هم در مسجدهاى بیت‌المقدس مى‌‏رفت و جاهایى که مردم او را نشناسند، در آن صف‏هایى مى‌‏نشست که آستین پاره‏‌ها مى‌‏نشستند. آن وقت وقتى حالش را مى‏‌دیدند، در دل مى‏‌گفتند: این عجب موجودى است، بپرسیم کیست؟ خانه‌‏اش کجا است؟ با او ارتباطى برقرار کنیم؟ چراغ هم که در مسجدها نبود. آقا جان! اسم خود را ممکن است بفرمایید؟ اشک سلیمان مى‌‏ریخت و مى‏‌گفت: « مسکینٌ مع المساکین » یعنی کسى نیستم، من هم افتاده‌اى از طایفه افتادگان هستم.

هر چه گرفتارى قلب ما در این دنیا بیشتر باشد، مرگ و دل کندن ما از این دنیا سخت‏‌تر خواهد بود. راحت زندگى کنیم که بتوانیم راحت به خدا برسیم، و با ملکوت پیوند بخوریم