خیرخواهی مسلمانان

رسول خدا صلی الله علیه وآله فرمود: اگر می‏‌خواهید وجود شما مثل ابر و باران و ماه و خورشید، نعمت شامل و جامعی بشود که به همه احاطه پیدا کند، رفعت و عظمت پیدا کنید. چه رفعت و چه عظمتی؟ رفعت و عظمتی که از صفات عالی‏ انسانیت برای انسان پیدا می‏‌شود، رفعت و عظمتی که وابسته به مال و ثروت نیست که خطر دزدیدن و سوختن و غرق شدن داشته باشد، وابسته به‏ مقام اجتماعی نیست که با یک تصمیم ما فوق یکباره معدوم شود، رفعت و عظمتی که با روح و جان شما یکی بشود.

تزاحم‌ها و تصادم‌ها و تنازع‌ها مولود محدودیت و ضیق است، وقتی که‏ طالب زیاد شد و مطلوب کم، وقتی گرسنه زیاد شد و طعمه وافی نبود، خواه‏ ناخواه جنگ و نزاع و خونریزی پیدا می‏‌شود. اما این نکته را باید در نظر داشت که گاهی نه ضیق است و نه محدودیت و در عین حال مزاحمت وجود دارد، و آن در وقتی است که روح انسان گرفتار ضیق و محدودیت یعنی نظر تنگی و حرص و آز بشود، در این وقت است که برای بشر یک حالت سبعیت و درندگی پیدا می‏‌شود، حاضر است برای نیم دانگ که به خودش برسد موجبات‏ زیان و بدبختی دیگران را فراهم سازد، آدمی که گرفتار حرص و طمع است‏ نمی‏‌تواند در فکر سایر افراد مسلمانان بوده باشد و در حقیقت نمی‏‌تواند یک‏ مسلمان واقعی بوده باشد، زیرا رسول اکرم فرمود: “اگر کسی صبح از بستر برخیزد و در نیتش اصلاح امور مسلمانان نباشد او مسلمان نیست” و هم‏ رسول اکرم فرمود: “مسلمان کسی است که سایر افراد مسلمانان از دست و زبان او در آسایش بوده باشند” و بدیهی است که اختصاص به دست و زبان‏ ندارد، مقصود این است که یک فرد مسلمان باید مجموعه اعمال و افعالش‏ در جهت خیر مسلمانان بوده باشد. در چه وقت مجموعه اعمال و افعال یک‏ فرد در جهت خیر جامعه خواهد بود؟ در وقتی که روحیه فرد صد در صد روحیه‏ اجتماعی باشد، خود را جزو لاینفک اجتماع بداند، حیات و سعادت و شقاوت و همه چیز خود را وابسته به اجتماع بداند. این دستور، یکی از مظاهر اجتماعی بودن تعلیمات عالیه اسلامی است.


? #حکمتهاواندرزها ، شهید مطهری (ره)