خواهران و برادران غریب

ما با کمک دست، کارهایمان را انجام می‌دهیم. اگر دست نباشد، برخی از کارهایمان روی زمین می‌ماند و مجبوریم به سختی کاری را انجام دهیم. اگر دست وجود نداشته باشد، یک چیزی کم است و نقصی در انسان وجود دارد. حالا کسی هم که از نعمت خواهر و برادر محروم باشد، مثل کسی است که دست و تکیه‌گاه ندارد، مثل کسی است که یک چیزی در جسمش کم است. کسانی هم که به هر دلیلی از خواهر و برادرشان جدا شده‌اند، روابط‌شان سرد شده یا جدایی بین ‌شان اتفاق افتاده است، در واقع ناقص شده‌اند و دست‌هایشان را از دست داده‌اند.
مشکلات خیلی از خواهرها و برادرها با یکدیگر به دلیل حرف‌نزدن است. بله! همین صحبت‌کردن ساده، این صحبت‌کردن می‌تواند حضوری باشد، می‌تواند تلفنی باشد، می‌تواند پیامکی باشد، می‌تواند در دل یک نامه باشد و… زمانی که خواهران و برادران در وقت نیاز یکدیگر را نصیحت و راهنمایی نکنند، کم‌کم مشکلات بیشتر و بیشتر می‌شود و حتی اگر مشکلات خاصی هم به وجود نیاید و روابط به سردی نرفته باشد، اشکال در خواهر و برادر انسان، براساس همان مثال دست، اشکال در یک قسمت از بدن است و کم‌کم این اشکال، کل بدن را دچار آزار خواهد کرد.

پس براساس نظر اسلام باید به خواهر و برادر به دید یک دست نگاه کرد؛ دست خودمان. باید به آنها مانند تکه‌ای از وجودمان نگاه کنیم و لازم است از یکدیگر در جهت تعالی استفاده کنیم و به وقت نیاز، نصیحت‌شان کنیم. سعی کنیم در محیط خانواده خودمان اختلافات و مشکلاتمان را حل کنیم.

فأَصْلِحُوا بَینَ أَخَوَیکم.
«پس بین برادران (و خواهران‌تان) اصلاح کنید. »(حجرات: 10.)

در این میان نباید فراموش شود که خواهر و برادر بزرگ‌تر جایگاهشان فرق دارد. برادر بزرگ‌تر مانند پدر است و خواهر بزرگ‌تر مانند مادر؛ پس قدر این دست‌هایمان را بدانیم و کمی بیشتر بهشان توجه کنیم. هرچه باشد، برادران و خواهران عضوی از بدن زندگی ما هستند و چه خوب باشند و چه بد، جزئی از ما هستند و خوبی یا بدی آنها در هر صورت به ما می‌رسد.

امام رضا(علیه السلام) می‌فرمایند:

«الْأَخُ الْأَکبَرُ بِمَنْزِلَةِ الْأَبِ»
«برادر بزرگ‌تر جایگاه پدری دارد.»

(تهذیب‏‌الأحکام، ج7، ص393.)
#حدیث_روز